Ruwweg de eerste helft draait om een stuntman ( Ryan Gosling) die ontdekt dat hij een kind heeft verwekt en op zijn eigen destructieve manier verantwoordelijkheid neemt. Het accent van de tweede helft ligt op de agent die zijn pad kruist ( Bradley Cooper). En dan is er ín die tweede helft nog een derde akte die zich vijftien jaar later afspeelt, wanneer hun zonen oud genoeg zijn om elkaar kwaad te doen.
Cianfrance bewees in Blue Valentine al dat hij een sterke acteursregisseur is en dat doet hij hier opnieuw met Gosling en Cooper. Behalve in sommige dramatische scènes laat de echte tragiek - de vluchtige en stupide manieren waarop dingen in elkaar grijpen - zich vooral zien op de gezichten van de acteurs. Die tragiek, begreep Cianfrance, moet je laten zien, niet uitspreken.
Eigenlijk, en dat is de grote kracht van zijn film, gaat The Place Beyond the Pines over plekken die je zelden ziet in fictie. Over achtergronden. Over hoe mensen in situaties belanden en hoe dat het gevolg is van duizend bewuste en onbewuste, bekende en onbekende invloeden. Zo opent de maker een venster op het hoe en waarom van de werkelijkheid, waardoor we zelfs gaan nadenken over de achtergronden van personages in de bijrollen, mannen die op het eerste gezicht slechts passanten lijken.
Ook al heeft Cianfrance de neiging om zijn verhaal te veel te structureren, waardoor het hier en daar wat gekunsteld wordt, toch creëert The Pines een gevoel dat tijd en plaats overstijgt. De prikkelende vraag die de film bij de kijker oproept is: als je al kan begrijpen waarom iemand iets doet, kan je hem dan ook vergeven?
Al mijn zonen. Als Arthur Miller die titel niet had gebruikt voor een van zijn toneelstukken dan had The Place Beyond the Pines zo moeten heten. Want Derek Cianfrances aangrijpende en ambitieuze poging om thriller en drama samen te brengen, gaat over vaders en zonen en over de schaduwen van hun daden.