De oude kluizenaar Serge (Fabrice Luchini) was ooit een groot acteur. Maar bedrogen door zijn filmvrienden, leeft hij nu teruggetrokken in een krakkemikkig huis op het doorgaans zonnige Île de Ré.

Het weer slaat om als hij bezoek krijgt van collega Gauthier ( Lambert Wilson), die beroemd is geworden als hersenchirurg in een Franse variant van Medisch Centrum West. Hij biedt Serge een rol aan in zijn ambitieuze theaterregiedebuut ‘De Misantroop’ van Molière. Een verlokkelijk, egostrelend aanbod waarvoor de eminente Serge bedenktijd vraagt.

Ondertussen beginnen ze vast met repeteren. Bij toerbeurt spelen Serge en Gauthier de hoofdrol van Alceste, de mensenhater, die ze beiden ambiëren. De troostrol is die van diens allemansvriend Philinte: kop of munt.

Regisseur/ scenarist Philippe Le Guay (L’année Juliette, Les femmes du 6ème etage) bedacht en schreef het verhaal samen met hoofdrolspeler Luchini. Ze knoopten de theaterklassieker en de eigentijdse setting losjes aan elkaar tot een luchtig blijspel over vriendschap, ijdelheid, schijn en werkelijkheid. Typische grootheden uit Molières 17de-eeuwse kritiek op de hypocriete adel die ze handig op het acteurswereldje plakten.

Alceste à bicyclette moet het hebben van het duel tussen de twee bevriende acteurs, die bevlogen discussies voeren over historie, essentie en interpretatie van hun rollen. Ondertussen gist de kijker naar de intenties van de twee: is Gauthier begaan met Serge, of wil hij hem terug op de planken voor eigen gewin? Wil Serge wel een comeback, of houdt hij Gauthier aan het lijntje?

Het hartelijke weerzien loopt uit op een onvervalste machtsstrijd. Een spannend gegeven bij twee mannen wiens beroep liegen en bedriegen is. Met als motor Moliere’s vraagstuk of het beter is vriendelijk te blijven zoals Philinte of elkaar de keiharde waarheid te zeggen als Alceste? Zo worden de verhoudingen tussen hoge en lage cultuur ook nog even op scherp gezet.

Bliksemafleiders zijn er in de vorm van een botte Italiaanse schone die opeens de vriendelijkheid zelve blijkt, een piepjong porno-blondje dat acteeradviezen vraagt, een nogal flauw lijntje over een sterilisatie en enkele slapsticksituaties die beter in een Louis de Funès-film hadden gepast. Maar dat Alceste à bicyclette flierefluitend wat loze zijstraten in fietst is de lichtvoetige film te vergeven. Ook vanwege het mooie slotakkoord. Dat toont aan dat voor het overtuigend liegen voor welke rol dan ook een kritische massa aan waarheid nodig is.