Australiër James Wan, die in 2003 samen met studievriend Leigh Whannell de Saw-franchise creëerde, is zonder twijfel de huidige koning van het horrorgenre. Nog geen twee maanden geleden ging zijn ijzersterke The Conjuring in Nederland in première. En nu al is er het onvermijdelijke vervolg op Insidious, zijn bovennatuurlijke griezelfilm uit 2010, die wereldwijd meer dan 300 miljoen dollar opbracht. Geen onaardige recette, gezien het prijskaartje van 1,5 miljoen dat aan de film hing.

Insidious: Chapter 2 gaat gelijk verder waar het eerste hoofdstuk eindigde. Dat de kinderen plotseling drie jaar ouder zijn was blijkbaar geen probleem. Het gezin Lambert lijkt eindelijk in vrede verder te kunnen leven nu hun zoontje Dalton ontwaakt is uit zijn coma. De paranormaal begaafde jongen was tijdens een van zijn astrale projecties (het verlaten van zijn fysieke lichaam) zo ver verdwaald geraakt in de schimmenwereld tussen het aardse en het hiernamaals dat hij niet zelfstandig meer kon terugkeren. Zijn eveneens paranormaal begaafde vader Josh ( Patrick Wilson) wist hem uiteindelijk van zijn demonen te bevrijden.

Om hun herwonnen vrijheid te vieren, verhuizen de Lamberts naar een nieuwe woning. Een modern appartement zonder donkere kelder was waarschijnlijk verstandig geweest, maar natuurlijk is het net zo'n krakend en piepend oud krot als voorheen. En dus beginnen de deuren weer te klapperen, en klinken er vreemde stemmen over de babyfoon. Een eerste blik in Josh' ogen verraadt dat hij niet zonder littekens uit het hiernamaals is teruggekomen.

Met The Conjuring en Insidious toonde Wan zich een meester van de spanningsopbouw. Het publiek werd steeds maar weer op het verkeerde been gezet, geplaagd en vervolgens overrompeld met zowel subtiele als groteske schrikeffecten. Maar in het geval van Chapter 2 voelt dat allemaal vrij ridicuul aan: we hebben het immers met dezelfde personages al eens meegemaakt.

Verrassen doet Wan nog wel, maar in veel mindere mate. Omdat hij zelf ook wel begrijpt dat dit vervolg niet zomaar een herhaling van zetten kan zijn, dwalen we al snel af naar bovennatuurlijk gewauwel, communiceren met de doden via dobbelstenen en misplaatste slapstick.

Toegegeven, Chapter 2 is nog steeds enger dan veel van zijn genregenoten, maar dat is geen al te grote opgave . Het is te hopen dat Wan – en Whannell, die ook ditmaal weer het script schreef – de volgende keer toch voor een 'origineel' verhaal zullen kiezen. Een nieuwe sequel, van The Conjuring in dit geval, is echter al lang en breed in de maak.