Ga maar na: in Se7en straft een seriemoordenaar zijn stadsgenoten voor hun verborgen zonden, in Fight Club ontpopt een burgermannetje zich als terrorist, The Social Network onthult het asociale zootje achter 'vriendenclub' Facebook, en de serie House of Cards volgt een aalgladde politicus die over lijken gaat.
Dit soort duistere scenario's verfilmt Fincher met een flair die zijn verleden als videoclip- en reclamemaker verraadt: vol vaart, met oog voor detail en doordrenkt met slimme zwarte humor.
Geen wonder, kortom, dat hij zich aangetrokken voelde tot Gone Girl, de spannende, originele en sinistere bestseller van schrijfster Gillian Flynn. Waarin een geliefde bewoner van een rustig Amerikaans stadje steeds meer wordt gewantrouwd nadat zijn knappe vrouw spoorloos is verdwenen. Heeft hij haar vermoord? Is er sprake van een duister complot?
Finchers meesterzet in deze film is misschien wel de casting. Hoofdpersoon Nick wordt gespeeld door Ben Affleck, een acteur met een even charmante als arrogante uitstraling, die hem in 'good guy'-rollen in de weg kan zitten maar perfect past bij de ambigue Nick. En de Britse Rosamund Pike heeft ook al zoiets ongenaakbaars: als Nicks vrouw Amy is ze een beeldschoon ijskonijn.
De bijrollen zijn even effectief – en vaak verrassend – gevuld, met onder anderen Carrie Coon (serie The Leftovers) als Nicks trouwe tweelingzus, Neil Patrick Harris als een schimmige ex van Amy, Kim Dickens als nuchtere agent en Tyler Perry (hier weinig bekend, maar in Afro-Amerikaanse kringen een superster) als gladde advocaat.
Over de plot verklappen we verder alleen dat die in tweeënhalf uur tijd allerlei wendingen neemt, waarbij listig wordt gespeeld met vertelperspectief en genreclichés. En, vooruit, ook dat het verhaal allengs onzinniger wordt. Maar echt storen doet dat niet, omdat Fincher – als een 21ste-eeuwse Hitchcock – de kijker steeds een stapje voor blijft en de aandacht geen moment laat verslappen. Daarbij geholpen door de getrouwe scenariobewerking van de romanschrijfster zelf, vol sluwe (satirische) observaties, en de subtiel- opzwepende muziek van Trent Reznor en Atticus Ross.
Die roman uit 2012, waarvan inmiddels enkele miljoenen exemplaren werden verkocht, is door lezers en journalisten uitvoerig besproken. Het verhaal zou misogyne of juist feministische trekjes hebben, een parabel zijn over het huwelijk, zinnig commentaar leveren op de financiële crisis en Amerikaanse mediagekte.
Biedt de film evenveel gespreksstof? Tja. Wie een cynisch beeld heeft van de media of de 'battle of the sexes' zal daarin absoluut worden bevestigd. Maar dit universum lijkt wat te grotesk voor een al te serieuze analyse. Om maar iets te noemen: werkloze Nick woont in een villa die niet zou misstaan in het programma MTV Cribs. Hoezo last van de crisis? Nee, Gone Girl is bovenal gewoon tweeënhalf uur gitzwart topvermaak.
Een gelikte thriller over de verdorvenheid die kan schuilen achter een keurige buitenkant, laat dat maar aan regisseur David Fincher over.