De doden zijn in Japan dichterbij dan bij ons in het Westen. Wij stoppen ze in de grond. Japanners praten tegen ze, of gaan erbij in bed liggen. Japanse romans vertalen gaat nog wel. Maar films maken van verhalen die zo diep geworteld zijn in de Japanse cultuur, lijkt lastiger.

Helemaal als zo'n verhaal geschreven is rond verschillende van die typisch Japanse fenomenen, zoals zelfmoord, dwalende geesten en hikikomori, de zelfverkozen sociale isolatie. Toch liet Brendon Muldowney zich er niet van weerhouden de roman In Love With the Dead van Kei Oishi naar een Ierse setting te vertalen. Nou ja, Iers – er wordt veel aan gedaan om het decor iets pan- Europees mee te geven. Het landschap is Iers, de kentekens zijn Luxemburgs en de hoofdrolspeler is de Nederlandse acteur Robert de Hoog, die de complexe rol trouwens uitstekend vertolkt.

Het is een van de vele, soms iets te geforceerde middelen waarmee Muldowney illustreert dat we niet in de alledaagse realiteit zitten. We zijn in de wereld van Ian, een zachtaardige, teruggetrokken jongeman die al vroeg met de dood te maken kreeg. Lang geleden stierf eerst zijn vader, toen een mooie medestudente die zich in het bos had opgehangen, en nu zijn moeder. Een moeder die altijd afstandelijk was, maar die haar zoon wel een gedetailleerd boek nalaat over hoe hij zijn leven moet leiden. Niet een Dodenboek dus, maar een boek voor de levenden, zoals je Muldowneys film ook zou kunnen bekijken.

Voor Ian hoeft dat leven echter niet zo, en hij besluit zelfmoord te plegen. Een bizar toeval voorkomt dat. In plaats daarvan wordt hij een soort veerman die de levenden over de Styx naar het Dodenrijk helpt, als ze tenminste dood willen. Het zijn bij voorkeur vrouwen trouwens, die vervolgens naakt in bad gewassen worden en in bed gelegd, zodat hij tegen ze kan praten. Voor Ian de eerste echte vorm van menselijk contact.

Het lijkt seksistisch, zoals de camera die dode vrouwen filmt, maar ergens is het logisch. In Ians wereld zijn vrouwen onbekende, magische wezens. Seks doet er niet toe. De toon en het ritme, en zeker ook de soundtrack van de Nederlander Bart Westerlaken, versterken die dromerige, sprookjesachtige atmosfeer. Hoewel Love Eternal door een paar al te nadrukkelijke wendingen soms schematisch overkomt, weet Muldowney met die sfeer de contrasterende emoties en macabere gebeurtenissen te verenigen, in een verhaal dat een zeldzame poging doet de dood met het leven te verzoenen.