Zijn fantasie wordt geprikkeld door de jonge buurvrouw Gemma Bovery. Die
vertoont treffende gelijkenissen met Emma Bovary, de verveelde titelheldin uit
de beroemde schandaalroman van Flaubert, waar Joubert (rijmt dat?) als puber van
smulde. Zelfs Gemma’s goedmoedige, iets oudere man heet Charles – net als in
het boek.
Gluurbuur Joubert volgt elke adembenemende beweging van
Gemma met wijdopengesperde ogen en bij voorkeur in slow motion. Bevallig
snuffelt ze aan zijn broodjes. Waarna ze op zijn uitnodiging zijn deeg kneedt
met de doeltreffendheid van een pin-up in een wasstraat. Als ze met de naburige
kasteelheer flirt, doet de van een afstandje toekijkende Joubert daarvan als een
jaloerse sportcommentator verslag.
De film is een bewerking van de
gelijknamige graphic novel van de Britse striptekenares Posy Simmonds, die
eerst als serie in The Guardian verscheen voordat hij in 1999 in boekvorm werd
uitgegeven. Simmonds stak daarin even subtiel als genadeloos de draak met de
verlangens van personages uit de middenklasse. Gemma was zelfs een tikje
ordinair.
Zo niet deze Gemma – vertolkt door Bondgirl
Gemma Arterton, die carrière maakte als onaardse schoonheid in fantasy
actiespectakels. Ze speelde al eerder een Posy Simmonds-personage in de
verfilming van de stripserie
Tamara Drewe (2010) door Stephen
Frears. Dat was een bitterzoete tragikomedie over een jonge vrouw die op het
platteland het hoofd op hol brengt van mannen met al dan niet literaire
aspiraties. Maar daarin werd veel effectiever en cynischer afgerekend met de
plattelandsidylle.
Hier blijft het toch grotendeels bij appeltjes
oogsten in houten kisten, rondrijden in een gedateerde bus en wandelen in wulpse
bloemetjesjurken – in wel vijf verschillende kleuren. De idylle wordt in deze
Franse Simmonds-adaptatie te volmondig (lees: rondborstig) onderstreept om de
sporadische, halfhartige tegenspraak ervan effect te laten sorteren. Met andere
woorden: te veel zoet, te weinig bitter. Gemma is weinig meer dan een gewillig
lustobject voor voyeur Joubert; beiden blijven zo plat als het papier waar ze
van stammen.
Toch best bizar hoe deze door Anne Fontaine (
Coco avant Chanel,
Two Mothers) bewerkte en geregisseerde ‘satire’ er niet in slaagt de draak
met zichzelf te steken. Een bouquetreeksromannetje voor middelbare mannen; meer
valt er niet van te maken. De twist aan het – veel te lang doormodderende – slot
komt te laat om dat cliché nog te ontkrachten.
Wreed wordt ‘het al tien jaar overleden seksleven’ van de middelbare Normandiër Martin Joubert (Fabrice Luchini) verstoord als zijn nieuwe Britse overburen arriveren. Ooit leefde Joubert een literair leven in Parijs, maar sinds hij met vrouw en zoon terugkeerde naar z’n geboortestreek, is hij een bedaagde bakker.