Bij acteur George Clooney denk je al gauw aan de ouderwetse Hollywood-degelijkheid van types als Clark Gable en Cary Grant. Hoe goed dit imago bij hem past, blijkt wel uit de films die Clooney levert als regisseur.

Zijn zwartwitfilm Good Night, and Good Luck. (2005) droop bijvoorbeeld van de jaren- vijftignostalgie, terwijl historische sportfilm Leatherheads (2008) een onvervalste screwballkomedie was. Nu is er The Monuments Men, een goedmoedige WO II-film in de lijn van avonturenklassiekers als The Dirty Dozen en The Guns of Navarone. Clooney stopte er veel energie in: speelde de hoofdrol , regisseerde, produceerde en schreef mee aan het scenario. 

Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Halverwege de Tweede Wereldoorlog wordt een groepje Amerikaanse kunstkenners naar Duitsland gestuurd om door de nazi's geroofde kunstschatten terug te stelen. De mannen vormen een onwaarschijnlijk legertje: museumdirecteuren, kunsthistorici, architecten, archivarissen; bijna allemaal te oud, of op z'n minst in te slechte conditie voor zo'n gevaarlijke militaire missie. 

Het gegeven zou komisch goud kunnen opleveren, zeker met de topcast die Clooney samenstelde, onder wie Matt Damon, Bill Murray, John Goodman, Bob Balaban, Jean Dujardin en Cate Blanchett. Met het charisma en de komische timing van de personages zit het dan ook wel goed. Helaas biedt het script hun echter maar zelden een gevatte regel om uit te spreken. 

Is The Monuments Men dan spannend ? Ook maar sporadisch. Hoewel Clooney zich duidelijk heeft laten inspireren door al die Ocean's-films waarin hij speelde, ontbreekt het aan ingenieuze inbraakscènes en wordt de suspense nooit al te hoog opgevoerd. 

Nee , de toon is vooral erg braaf. Tussen de milde grapjes en bescheiden actiescènes door ligt de nadruk op het drama. Deze mannen zijn helden, wil Clooney maar duidelijk maken, onder meer middels een aantal monologen van zijn eigen personage: kijk eens hoe ze hun levens op het spel zetten voor de kunst. 

Dat levert wel een interessante kwestie op: is een mooi schilderij een mensenleven waard? De vraag wordt expliciet gesteld, maar niet te diep uitgewerkt – The Monuments Men is ook al geen filosofische film. 

Wat voor film dan wel? Een heel ouderwetse, zonder scherpe randjes of hippe ironie. Dat is ergens best verfrissend – voor postmoderne fratsen hebben we Quentin Tarantino immers al, die het WO II-avonturengenre zo memorabel binnenstebuiten keerde in Inglourious Basterds. 

Een heel klein beetje van de bravoure van die film had The Monuments Men alleen wel een stuk leuker kunnen maken.