Waarom niet? Dat was in 1977 Robyn Davidsons antwoord op de vraag waarom ze van Alice Springs dwars door Australië naar de Indische Oceaan liep. Een reis van 2.700 km door woestijnachtig gebied met alleen haar hond en vier dromedarissen. Ongebruikelijk en gevaarlijk voor een jonge vrouw alleen. Jaren later schreef ze haar memoires, die de basis werden voor John Currans film met Mia Wasikowska in de hoofdrol.

Davidson was geen backpacker. Ook al werd halverwege de jaren zeventig elke vierkante kilometer exotica platgelopen door adolescenten op zoek naar zichzelf , Davidson was meer op de vlucht dan dat ze ergens naar zocht. Net als haar vader waarschijnlijk, die in 1935 in z’n eentje de Kalahariwoestijn had doorkruist en volgens haar nooit zo gelukkig was geweest als toen. Haar moeder had zelfmoord gepleegd toen Davidson elf was.

Een tragisch verhaal dus, misschien nog wel meer dan een avontuur. De makke van Tracks is dat de film daar geen keuze in maakt. En zo komt het dat Davidson tijdens die lange reis geen moment gevaar loopt. Verdwaald? Haar hond weet raad. Geen water meer? De fotograaf van National Geographic – die om de maand langskomt – rijdt vooruit en zet jerrycans langs de route. Een lange en gevaarlijke omweg omdat ze niet door heilig gebied mag? Een oude Aboriginal weet de weg. Zo verandert een potentieel louterende reis door vijandig landschap in een wandeltochtje door het nationale park.

En toch verzet Tracks zich tegen te veel sentiment, vooral dankzij Wasikowska’s koppige vertolking van de hoofdrol. Haar Robyn Davidson laat zich niet overhalen om te stoppen met de reis. En nee, ze wil niet steeds met de fotograaf naar bed, ook al schijnt dat in werkelijkheid vaker gebeurd te zijn. Deze reis moest ze maken, ook al wist ze zelf niet waarom. De makers wisten dat gelukkig wel. Davidson moest zich eerst verliezen om zichzelf terug te vinden, en Wasikowska’s rol weerspiegelt dat.

Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de mooifilmerij à la – inderdaad – National Geographic, want die benadrukt soms te veel de romantiek van het verhaal. Aan de andere kant: het past bij de intentie van de makers. En zo zie je tijdens Davidsons reis tussen het zand en het stof van de woestijn en de luchtspiegelingen in de vertes, alle schakeringen van wit naar rode oker langskomen. Voor wie niet van plan is zelf negen maanden door de Australische Outback te trekken, is Tracks een mooi alternatief.