Hollywoodgiganten Robert Downey Jr. en Robert Duvall spelen de hoofdrollen in dit zoete maar vermakelijke vader-zoon-vehikel – eerst is het vermakelijk, dan zoet – dat ook nog een beetje rechtbankdrama wil zijn.

We wisten het al, maar The Judge bewijst weer hoezeer de camera van het gezicht van Robert Downey Jr. houdt. De acteur is bijna geen seconde van de 141 minuten uit beeld en vult die tijd met wat hij goed doet: charmant sarcastisch zijn in dat staccato ritme waar hij patent op lijkt te hebben. Als hij per minuut screen time betaald krijgt, is het geen wonder dat hij vorig jaar Amerika’s best betaalde acteur was.

Downey speelt Hank Palmer, een overbetaalde advocaat uit een of andere grote stad die door zijn onhebbelijke persoonlijkheid in een scheiding ligt en net op dat moment vanwege de dood van z’n moeder naar zijn geboortestad moet afreizen. Palmers vader, de al even koppige rechter gespeeld door Duvall, heeft zijn kleindochter nog nooit gezien, zo lang is Hank al niet langs geweest. Net als de verplichte rituelen voorbij zijn en de wederzijdse irritaties weer zo hoog oplopen dat de twee elkaar weer een paar jaar niet hoeven te zien, wordt de rechter van moord beschuldigd. Bewijs genoeg lijkt het , zaak gesloten. Welke advocaat zou hem kunnen verdedigen?

Dankzij Downey en Duvall en de chemie tussen die twee is deze Hollywoodformule over de verderfelijke grote stad versus het hartverwarmende kleinsteedse Amerika best om aan te zien. Je zou bijna vergeten dat Billy Bob Thornton ook een aardige rol heeft als Hanks sluwe tegenstander in de rechtbank. Vrouwen zijn er ook in The Judge, maar die worden in deze parade van gekwetste mannelijk ego’s zo snel mogelijk van het podium gehaald.

Jammer genoeg raakt het komische en ook wel ontroerende gekwetter tussen vader en zoon overstemd in een belabberde want sentimentele laatste akte, die bijna als een prequel voor een soap zou kunnen dienen, ware het niet dat Downey en Duvall zich daar niet voor lenen. Tenminste, dat hoop je dan maar.

Maar misschien is het grootste bezwaar nog dat de plotwendingen zo voorspelbaar zijn. Oorspronkelijk zijn in een rechtbankdrama is ook niet makkelijk, geconditioneerd als kijkers zijn door de honderden die er de afgelopen decennia geproduceerd werden, maar The Judge had met iets meer inspiratie en inventiviteit echt een sterke film kunnen zijn.