'Een leugen leidt tot meer leugens,' vertelt hoofdpersonage Layla Fourie (Rayna Campbell) aan het begin van de film tijdens een sollicitatiegesprek voor de functie van polygrafist. Vlak voor ze zelf van de ene in de andere leugen rolt om een dodelijk geheim te bewaren.

De bedoelingen van Pia Marais, die voor haar derde speelflm terugkeerde naar Zuid-Afrika, het land waar ze opgroeide, zijn duidelijk: via dit spannende drama probeert ze de paranoia van een samenleving te verbeelden. Dat lukt aardig, maar een goede film levert het niet op.

De thema's waaruit Marais haar verhaallijn destilleert zijn interessant. Aan de ene kant zijn er maatschappelijke problemen: raciale spanningen, de kloof tussen arm en rijk, de constante sfeer van onheil die ervoor zorgt dat mensen zich 's avonds terugtrekken achter hekken en alarmsystemen. En aan de andere kant meer persoonlijke strubbelingen: verantwoordelijkheid, integriteit en schuldgevoelens . Al deze factoren hebben invloed op het handelen van Layla.

Layla zorgt als alleenstaande moeder voor de jonge Kane ( Rapule Hendricks). Wanneer ze bij een ongeluk betrokken raakt en Kane dreigt te verliezen, neemt haar moederinstinct het over. Terwijl ze op haar werk de leugens van anderen moet proberen bloot te leggen, begint van binnen haar eigen geheim te knagen. Een veelbelovende opzet voor een rijk en gelaagd drama, maar door een reeks onwaarschijnlijke toevalligheden schiet de film snel de regionen van de doorsnee thriller in.

Doordat Layla weet hoe liegende mensen zich gedragen, weet ze ook hoe ze haar eigen bedrog moet maskeren. Het steriele acteerwerk waarmee de Britse Campbell dat overbrengt, in combinatie met de soms houterige en veel te expliciete dialogen, leveren bij vlagen een moeizame kijkervaring op. Daarnaast voelt de van oorsprong Duitse acteur August Diehl, die als Eugene Pienaar op het spoor van Layla's geheim is, met zijn magere Zuid-Afrikaanse accent volledig misplaatst. De (seksuele) spanning die er zou moeten zijn tussen de twee is op geen enkel moment voelbaar.

De enige echte spanning komt van het jongetje Kane, die zich ondanks zijn jonge leeftijd bewust lijkt van de implicaties van het geheim. Altijd als hij begint te kletsen, is er een kans dat hij zijn mond voorbij praat. Die onvoorspelbaarheid is een troef die Marais prima uitspeelt. Samen met het prachtige gebruik van Zuid-Afrika als decor is dat een spaarzaam pluspunt van de film, die verder een aaneenschakeling is van matig uitgewerkte goede ideeën.