Niet één, niet twee, maar zo'n twintig keer staat Tom Cruise in Edge of Tomorrow op uit de dood. En dat zijn alleen nog maar de keren die we op het doek te zien krijgen. Het verhaal suggereert dat hij al veel vaker in dezelfde situatie zat.

Cruise is majoor Cage, een witteboordenofficier uit het Amerikaanse leger, die nog nooit voet op een slagveld heeft gezet en dat graag zo wil houden (een aardige grap, gezien de staat van dienst van Mister Classic American Action Hero Cruise). Maar omdat Europa in de nabije toekomst onder de voet wordt gelopen door buitenaardse, spinachtige wezens ('Mimics'), dirigeert Cage's geallieerde Britse generaal hem vanuit Londen zonder pardon als kanonnenvoer naar het front.

Volgt een landing op de Franse kust, die de ironische echo is van het Normandisch pandemonium van pakweg zeventig jaar geleden. Sereen weggedraaid geluid onderstreept fraai de shocktoestand waarin Cage de hem omringende chaos ondergaat. Nog vóór hij de veiligheidspal van zijn Japans sprekende gevechtsuitrusting heeft kunnen ontgrendelen, ligt de kantoormajoor aan gort. Maar omdat op het moment van sterven een klodder  Mimic-bloed zijn bloedbaan vervuilt, hervindt Cage zich na deze en elke volgende fataliteit terug op de basis voor weer een nieuw rondje apocalyptische scifi-actie. Groundhog Day op testosteron dus. Waarbij antiheld Cage zich steeds een moeizaam stapje verder ontwikkelt richting redder van de wereld.

De regie van Edge of Tomorrow – gebaseerd op de geïllustreerde Japanse sf-roman All You Need is Kill van Hiroshi Sakurazaka uit 2004 – was in handen van Doug Liman , die eerder verantwoordelijk was voor onderhoudende actiefilms als The Bourne Identity (2002) en Mr. and Mrs. Smith (2005). Net als in die laatste film zet Liman hier weer een stuntelende man naast een superieure vechtvrouw. In dit geval is dat roestvrijstalen Rita, alias 'de engel van Verdun' (ook een historische veldslag): het volwaardige actiedebuut van een afgetrainde Emily Blunt, nadat zij in Looper al eens een jachtgeweer vast mocht houden.

Met z'n elegante labyrintische puzzel en zwartgallige grappen die vooral het genre zelf op de hak nemen, is Edge of Tomorrow een bovengemiddeld intelligente , vrolijk stemmende actiefilm. Ook al is de interne logica van het verhaal dan niet waterdicht. Helaas verliest de plot naar het eind toe aan momentum. Dan wordt er afgestevend op toch nog een standaard ontknoping in een lelijk studio/ computer-decor rond – alweer – het Louvre in Parijs. Let ook op de fijne bijrol van Bill Paxton als sergeant master Farrell, een hillbillly met aan ontoerekeningsvatbaarheid grenzende vastberadenheid in z'n ogen.