Al twintig jaar lopen de relaties van Tatjana Bozic op de klippen. Om gek van te worden. Want welke klippen zijn dat dan, wil ze weten.

En er is haast bij. De Kroatische woont na allerlei omzwervingen inmiddels in Nederland met een nieuwe liefde en een baby op komst, en weer dreigt het mis te gaan. Maar dan krijgt ze een idee: wat als ze het nou eens gewoon aan haar exen gaat vragen?

Dat is het startschot van deze tragikomische documentaire die haar langs vijf exen in Duitsland, Rusland, Groot-Brittannië en Kroatië zal voeren. Tussen de bezoeken door springt de camera terug naar het heden in Nederland, waar de ruzies steeds hoger oplopen.

Bozic’ chaotische en licht wanhopige energie geven tempo en warmte aan deze openhartige film. Je voelt met haar mee als ze lijkt te beseffen dat niet alleen die mannen maar ook de tijd haar door de vingers glipte. En je deinst terug als langzaam duidelijk wordt wat haar probleem is. Want duidelijk wordt het. Door wat die mannen zeggen, door wat er nu in Nederland gebeurt en door al die oude filmpjes die Bozic in de loop der jaren van zichzelf maakte. Een opname van begin jaren negentig op het Rode Plein in Moskou vat haar probleem heel mooi in één shot samen. Scherp gezien. Met die keuze bewijst ze haar talent als filmmaker.

Maar Happily Ever After is meer dan alleen een egodocument. Bozic’ oude filmpjes gaan ook over onze jeugd en onze verdwenen tijd. Ook wij staan twintig jaar terug op een feestje met een vriendje of vriendinnetje bier uit plastic bekertjes te drinken of kijken naar het optreden van een geliefde in een of ander donker concerthol. Maar het meest ontroert misschien nog wel de willekeur die doorschijnt in de gesprekken met die exen. De willekeur waarmee levens zich voltrekken en die tegelijk verklaart en niet kan verklaren waarom het liep zoals het liep. Het mysterie van de dingen.

Dat klinkt misschien abstract , maar de kracht van de film is juist dat hij je die verschillende perspectieven gunt. Want op een concreter niveau vindt Bozic, zoals gezegd, wel een antwoord op de vraag waarom ze zoveel relaties zag mislukken. Missie volbracht dus, zou je zeggen. Inderdaad, want het levert een aangrijpend en soms zelfs komisch avontuur op. Alleen blijft die ene cruciale vraag natuurlijk onbeantwoord: zal er, nu ze weet wat er steeds misgaat, eindelijk een happily ever after zijn?