'We haten sport, haten sport, haten haten haten sport!' Zo begint het nummer dat de dertienjarige vriendinnen Bobo en Klara hebben geschreven in het jeugdhonk waar ze – om een paar oudere jongens te pesten – achter een drumstel en basgitaar zijn gekropen.

Bobo en Klara zijn punk. Een beetje aan de late kant, want in Stockholm 1982 is punk eigenlijk alweer passé, maar voor de meiden niet. Punk is dé manier om zich af te zetten. Tegen hun ouders en tegen hun klasgenoten, die zich massaal op de disco hebben geworpen.

Als Bobo en Klara op een schoolconcert de streng christelijke Hedvig klassieke gitaar zien spelen, zijn ze vastbesloten haar in hun band te krijgen.

We Are the Best! (Zweedse titel: Vi är bäst!) is de nieuwe film van het Zweedse enfant terrible Lukas Moodysson (1969 ). Ooit door Ingmar Bergman aangewezen als zijn opvolger, maar na bitterzoete films als Fucking Åmål (1998) en Together (2000) werden de films van Moodysson steeds bitterder. En de maker ook. Na Mammoth (2009) kondigde hij aan nooit meer een film te zullen maken.

Daar is hij dus op teruggekomen. Gelukkig, want We Are the Best! is een ontwapenende kijk in het puberende meisjesbrein. De film is gebaseerd op een graphic novel van Moodyssons vrouw Coco en het is dan ook niet toevallig dat de film zich het meest richt op Bobo (= Coco als je één letter opschuift in het alfabet). Bobo heeft het zwaar. Haar gescheiden moeder is vooral met zichzelf bezig en met de zoektocht naar een nieuwe man. En Bobo vindt zichzelf lelijk en onbelangrijk.

In een andere fase in zijn leven had Moodysson meer op die sombere zaken ingezoomd, maar We Are the Best! is vooral een energieke en inspirerende film geworden. De drie jonge actrices spelen overtuigend en de puberproblemen van hun personages zijn echt. Nergens voelt de film als een doelgroepfilm voor dertienjarigen. Integendeel, We Are the Best! is een typisch Zweedse jeugdfilm geworden, een jeugdfilm voor volwassenen.