Het werk van Hanif Kureishi, scenarioschrijver van onder andere het geweldige My Beautiful Laundrette, is bepaald niet standaard te noemen. Hij hult zijn personages vaak in grijstinten, met een verfrissend gebrek aan doorsnee eigenschappen op het gebied van leeftijd, afkomst en geaardheid die de filmindustrie domineren.

Met Roger Michell (Notting Hill) als regisseur leverde dat eerder al een aantal bijzondere films op, zoals The Mother en Venus. Ditmaal richt het duo zich op de herfst van een problematisch huwelijk.

Meg (Linsday Duncan) en Nick (Jim Broadbent) zijn dertig jaar getrouwd. Zij is nog sexy en vitaal, hij timide en vastgeroest. De tegenpolen gaan een weekend naar Parijs om hun leven samen een nieuwe impuls te geven, maar in de stad van de romantiek wordt vooral het contrast tussen de twee duidelijk en lijkt de trip een tegenovergesteld effect te hebben. Terwijl ze proberen iets van hun jeugd terug te vinden, krijg je als kijker lange tijd geen enkele grip op de interactie tussen het academisch geschoolde koppel. De dialogen zijn scherp en wisselen continu van toon; het ene moment zijn ze lieflijk en grijpen ze terug op de mooie dingen die ze ooit in elkaar zagen, het volgende moment cru en hard, als uiting van decennia vol ergernissen en verwijten.

Eerst voelt dat nog als een frisse variant op de geijkte huwelijksperikelen en romcom- beslommeringen, maar na een poosje wordt het al even plichtmatig als het uitgebluste huwelijk van de twee. Het script is dan wel verrassend uit het lood , het is tevens zo nauwkeurig om de clichés heen geschreven (met uitzondering van een scène waarin een joint wordt opgestoken) dat het iets schematisch krijgt .

En net wanneer de film lijkt te blijven steken in een herhalende dans van haat en liefde, verschijnt het personage van Jeff Goldblum. Morgan, een oude studievriend van Nick, is een charmante, ietwat snobistische auteur, gespeeld met Goldblums kenmerkende, overgeaccentueerde stijl, vol handgebaren en kunstmatige spraakpauzes. Zijn aanwezigheid is amusant en geeft de broodnodige afleiding, zowel voor het koppel als voor de kijker, maar redt de film daarmee nog niet.

Michell flirt in zijn regie enorm met de stijl van Jean- Luc Godard: losjes geschoten beelden van het stel dat door de straten van Parijs rent en rekeningen ontduikt, jazz op de soundtrack en de nodige verwijzingen naar de klassieker Bande à part. Maar ondanks dat vleugje Nouvelle Vague en ijzersterk acteerwerk, lijkt het geheel door het geconstrueerde karakter vooral een stijloefening en bevredigt de film enkel op rationeel niveau.