Regisseur Erik Poppe werkte aan het begin van zijn carrière als persfotograaf en kreeg in conflictgebieden een boel ellende voor de lens. De ervaringen uit die periode neemt hij mee in zijn nieuwste film, maar het directe drama verplaatst hij naar het leven achter de camera, waar een fotografe moeite heeft om haar gevaarlijke werk te combineren met een normaal gezinsleven.

En welke actrice kan de stille pijn en gewetensnood die dat met zich meebrengt beter vertolken dan Juliette Binoche? Haar personage Rebecca is veelgeprezen in haar vakgebied en schiet de mooiste plaatjes terwijl de kogels om haar oren vliegen. Als ze tijdens een gewaagde reportage over zelfmoordterroristen gewond raakt komt echter een lastige vraag boven: hoeveel risico kan je nemen als je thuis ook verantwoordelijkheden hebt als moeder en echtgenote?

Binoche speelt krachtig en ingetogen. Als het schild van de onverstoorbare Rebecca begint te scheuren door haar innerlijke tweestrijd, toont Binoche dat in haar mimiek en lichaamshouding – een vertwijfeling in haar blik, een trillende mondhoek, een rug die opeens net wat meer inzakt. Het is te betreuren dat Poppe het niet aan de klasse van Binoche heeft overgelaten om zijn boodschap over te brengen. In een poging het dramatische effect te verhogen, zet hij van alles in: een overschot aan beelden van een mijmerende Binoche op het strand in het mooie avondlicht; zielige muziekjes, terwijl ze in stilte kijkt naar haar perfecte echtgenoot Marcus ( Nicolaj Coster-Waldau) en hun dochters.

Door zulke overbodigheden gaat behoorlijk wat van de kracht verloren die Binoche inbrengt, en wordt te zeer de nadruk gelegd op de intentie van Poppe en de constructie van de film. Het verhaal is te vet aangezet en steekt bovendien geforceerd cirkelvormig in elkaar. Hoe sterk Binoche ook speelt, de handelingen van haar personage bevinden zich voor een menselijk drama net voorbij de grens van het realistische.

Inhoudelijk mag Poppe ( Hawaii, Oslo, Troubled Water) niet zijn sterkste werk afleveren, visueel is het als vanouds voortreffelijk. Met zijn achtergrond als fotograaf heeft hij een neus voor prachtige composities en via cinematograaf John Christian Rosenlund levert dat bijzondere plaatjes op van grillige Ierse kusten en door oorlog verscheurde woestijngebieden. Indrukwekkende decors die een beter drama hadden verdiend.