Geen Life of Brian, deze eigentijdse versie van het lijdensverhaal van Christus, wel een komedie. Al is het er een met een uitgestreken gezicht. Maar dit is dan ook lijden op z'n Duits: ernstig en prekerig.

Veertien lange takes corresponderen in dit sardonische portret van katholiek fundamentalisme met de veertien staties van Christus' lijdensweg, vanaf het gerechtsgebouw tot zijn begrafenis. Veertien jaar oud is ook de vrome Maria (een opmerkelijk debuut van de jonge Lea van Acken) die de satanische verleidingen van het moderne bestaan – popliedjes tijdens gymles en nieuwsgierige Duitse jongetjes – niet kan verzoenen met Gods genade en het eeuwige leven, zoals gepredikt door de ultraconservatieve Gemeenschap van de Heilige Paulus, afdeling Beieren.

Ze komt tot de conclusie dat een offer nodig is om de universele orde te herstellen. Die is klaarblijkelijk verstoord omdat haar vierjarige broertje Johann nog nooit een woord gezegd heeft, ook al zou die in een andere wereld misschien gewoon autistisch heten. Of zou Johanns zwijgen iets te maken hebben met de sfeer in huis? Hoog boven het gezin toornt namelijk de figuur van de moeder uit, die elke afwijking van de doctrine bestraft met donder en bliksem en het dreigement om Maria naar een kostschool te sturen.

Dietrich Brüggemanns vierde film, die tijdens de laatste Berlinale de prijs voor het beste scenario won, slaagt er niet helemaal in om de balans te vinden tussen religieuze farce en drama – wat bijvoorbeeld Bruno Dumont in Hors Satan en Ulrich Seidl in Paradies: Glaube beter lukte. Vooral omdat het extremisme zo herhaaldelijk benadrukt wordt. Een jongen op school blijft maar vragen of Maria mee wil naar een gospelkoor – nee, want dat is verwerpelijke muziek – en haar moeder blijft maar hel en verdoemenis roepen en het gezin terroriseren met haar druilerige persoonlijkheid. De strakke beeldkaders weerspiegelen dat onwrikbare geloof van de personages. Slechts drie keer beweegt de camera opzij.

Omdat deze film waarschijnlijk niet als lesmateriaal wordt ingezet in orthodoxe geloofsgemeenschappen, moet je wel concluderen dat al dat extremisme-bashing preken voor eigen parochie is. En juist daarom had het niet zo vet aangezet hoeven worden. We weten het wel. Z'n komische ondertoon en interessante vorm maken Kreuzweg vermakelijk en de moeite waard, maar bij dit soort verhalen moet je altijd oppassen dat het geen prijsschieten wordt.