In drie jaar tijd zijn twee uitstekende thrillers verschenen die dezelfde titel dragen en gebaseerd zijn op hetzelfde idee, maar totaal verschillend zijn uitgevoerd. De eerste, van Jorge Michel Grau uit 2010, is een sociale allegorie over overleven in een kill-or-be-killed achterbuurt van Mexico-Stad, de tweede, van Jim Mickle uit 2013, een gothic horrorsprookje over de waanzin van afzondering, in de dichtbeboste Catskill Mountains in het oosten van Amerika.

Het duistere familiegeheim dat de twee films delen, onthult zich maar heel geleidelijk. Mickle gebruikt de regenachtige Catskill Mountains en de afgelegen boerderij , verborgen in het groen, als een stemmig decor om de spanning op te bouwen. Het tempo ligt laag, om ons kennis te laten maken met de twee dochters en de jonge zoon van het gezin. De moeder is sinds de intrigerende openingsscène niet meer aanwezig en de agressieve vader trekt zich terug in een schuurtje achter op het erf.

De getormenteerde vader preekt over God en een eeuwenoude traditie die gerespecteerd moet worden. Een in leer gebonden boek gaat van hand tot hand. Buiten regent het onophoudelijk – in ieder geval het eerste half uur – waardoor een nieuwe zondvloed nabij lijkt. Vader geeft de twee meiden precieze instructies voor de voorbereiding van een ritueel diner, waar de film vervolgens gestaag naar toewerkt.

We Are What We Are is een dromerige horrorthriller over de pathologische uitwassen van extreme afzondering van de samenleving. Vrijheid en zelfbeschikking, heet dat dan zo mooi in het libertaire evangelie. Mickle gebruikt de absurde overdrijving om de duistere kanten daarvan te laten zien. Niet door voortdurend op schrikeffecten te jagen – al zijn die er wel – maar door het gevoel van beklemming uit te buiten. Al moet wel gezegd worden dat het eind nog irritant lang op zich laat wachten wanneer de situatie eenmaal duidelijk is. Daardoor raak je dat beklemmende gevoel helaas soms even kwijt.

Is niet heel erg, want daar staat een climax van oudtestamentische proporties tegenover. We Are What We Are is een uitzonderlijk sfeervolle thriller, die een mooie balans vindt tussen intimiteit en verschrikkingen en die je zelfs sympathie laat voelen voor de daders. Dat de film ritmisch een beetje hapert – en dat twee personages net voor het einde om onverklaarbare reden plotseling met permanentjes rondlopen – kan de maker vergeven worden.