De 'city' uit de titel is Kaapstad, en als we deze film mogen geloven is het daar inderdaad heel gewelddadig.

Regisseur van deze rauwe politiethriller is de Fransman Jérôme Salle en de hoofdrollen zijn voor de Amerikaan Forest Whitaker en de Brit Orlando Bloom. Afgezien daarvan is City of Violence een Zuid-Afrikaanse film . Opgenomen op locatie met een (verder) Zuid-Afrikaanse cast en crew.

De film gaat over de morsige blanke inspecteur Brian Epkeen en zijn zwarte chef Ali Sokhela, die op een gevaarlijke drug stuiten waarvan de gebruikers extreem gewelddadig worden. Epkeen wordt gespeeld door Bloom, die bewijst ook zwaarder werk aan te kunnen dan elf of piraat, en Whitaker is zonder meer geloofwaardig als binnenvetter Sokhela. De chemie tussen de twee is ook goed.

Op papier doet de film daarom soms denken aan de in de jaren tachtig en negentig populaire Lethal Weapon-films. Met Bloom in de rol van de impulsieve blanke inspecteur en Whitaker als zijn bedachtzame zwarte collega. Een wankel politieduo dat al struikelend, en in de Lethal Weapon-films met veel humor, de schurken inrekent. Tot zover de vergelijking met Lethal Weapon, want deze film – de slotfilm van Cannes in 2013 (toen nog als Zulu) – is veel somberder. En veel serieuzer.

Het op een boek van de Franse misdaadschrijver Caryl Férey gebaseerde verhaal wil namelijk niet alleen amuseren (zoals de Lethal Weapon-films), maar vertelt in de persoonlijke geschiedenis van beide inspecteurs ook het verhaal van post- apartheid Zuid-Afrika.

De vader van de blanke Epkeen was tijdens de apartheid een van de machthebbers; die van Sokhela (en Sokhela zelf) een van de slachtoffers. De levens van beide inspecteurs worden bepaald door die erfenis van schuldgevoel en woede. De verschillende manieren waarmee ze daarmee in het reine proberen te komen spiegelen de explosieve situatie in het Zuid-Afrika van nu.

Salle, die zijn cast meenam naar door drugsbendes gerunde townships en veel aandacht besteedde aan authenticiteit, wil met deze film duidelijk serieus genomen worden. En dat lukt hem ook. Meestal. De stad, het geweld en de personages voelen echt. Wel jammer dat de plot – compleet met politieke samenzweringen – zo verzonnen voelt.