Kelly Reichardt, een van Amerika's voornaamste vrouwelijke filmauteurs, plaatst haar personages graag midden in de natuur van Oregon. Zoals de jonge vrouw die in Wendy and Lucy samen met haar hond door de bossen struint. Of de pioniers uit haar anti-western Meek's Cutoff, die anno 1880 via de Oregon Trail richting de Stille Oceaan trekken.

Ook Night Moves, een onderkoelde thriller over drie geradicaliseerde milieuactivisten, speelt zich in dezelfde staat af, de thuisregio van co- scenarist Jonathan Raymond. Met enige fantasie zou Night Moves zelfs als een direct vervolg op Meek's Cutoff gezien kunnen worden: waar de pioniers zich 130 jaar eerder wanhopig een weg richting het beloofde land des overvloeds zwoegden, is datzelfde landschap inmiddels door de mensheid gecorrumpeerd. 'Opdat iedereen elke seconde van de dag naar zijn iPod kan luisteren,' aldus terrorist-in-spe Josh (ingehouden gespeeld door Jesse Eisenberg).

Om het Amerikaanse volk te laten inzien wat voor rampzalige gevolgen hun overconsumptie heeft, besluit Josh samen met medeactivisten Dena ( Dakota Fanning) en Harmon ( Peter Sarsgaard) een hydro-elektrische dam op te blazen. Dat blijkt betrekkelijk eenvoudig te zijn: een boot gevuld met kunstmest is voldoende. Reichardt toont hun voorbereidingen in kale, maar wonderschone shots, slechts ondersteund door rustige muziek op fluistertoon.

Ondanks de beperkte middelen waarmee Reichardt te werk gaat, barst de film van de sfeer en spanning. Maar dat verandert allemaal na de aanslag. Zo intrigerend als de eerste helft is, zo gezapig is dat wat volgt: een hedendaags Misdaad en Straf, waarin het drietal worstelt met hun schuldgevoelens.

Hun morele strubbelingen komen nooit echt tot leven, wat vooral te wijten valt aan het gebrek aan groei bij de personages. Geen moment worden ze meer dan wat we al na de openingsminuten van ze weten: oud-militair Harmon is de avonturier, Dena de idealistische naïeveling en Josh, die in het tweede deel de hoofdrol toebedeeld krijgt, de zwijgzame rationalist.

Dat het drietal nooit het achterste van hun tong laat zien, werkt fantastisch in het raamwerk van de thriller. Het mysterie en de prachtige fotografie zijn al genoeg om te blijven boeien, ook al blijft enige tijd onduidelijk wat ze van plan zijn. Maar zodra de aandacht naar vragen over boete en schuld verschuift, is uiteindelijk toch meer toegang tot hun gedachten vereist.

Night Moves is daardoor misschien wel de minste film uit Reichardts vijfdelige oeuvre, al betekent dat nog lang niet dat het ook een slechte film is. Op enkele momenten toont ze haar meesterschap, waardoor zelfs een scène over het kopen van kunstmest je nog lang bijblijft.