Wel eens bij een open brug met de gedachte gespeeld om op zo'n binnenschip te stappen en te kijken waar je uitkomt? Onno, de afwezige hoofdpersoon in Digna Sinke's After the Tone zat in een Amsterdams kantoorpand met uitzicht op een vaart met van die schepen. Nu is hij weg. En niemand weet waar naartoe.

Eén voor één spreken ze zijn voicemail in: zijn zakenpartner Adriaan ( Dragan Bakema), vriendin Saskia ( Josefien Hendriks), moeder ( Olga Zuiderhoek), zus Annet ( Rifka Lodeizen), vrienden, kennissen, minnaressen, de medewerker van een optiek die meldt dat zijn multifocale contactlenzen klaarliggen. We horen alleen hun stemmen – terloops, boos, bezorgd – in de loop van een jaar, bij op statief gedraaide tableaus van de wereld waarin die stemmen leven. Winkelcentrum Magna Plaza, de parkeerplaats van de Makro, woontorens omlijst door overvolle polderslootjes, een jarenvijftigflatje in Twente, de snelweg. In de achtergrond opent een brug, onweer dreigt, de wind waait door rietpluimen, seizoenen trekken voorbij, tijd verstrijkt. 

After the Tone doet denken aan de verdwijning van kunstenaar Bas Jan Ader, die op een dag met een bootje de oceaan op voer om nooit meer terug te keren. Maar meer nog aan I Love Alaska, een prachtige, in ironie gedrenkte film van Lernert Engelberts en Sander Plug uit 2008, met een vergelijkbare vorm. De film is hier te zien.

In die film hoorden we een vrouwenstem de vragen voorlezen die 'user # 711391' – een vrouw uit Houston, Texas – in de AOL-zoekmachine invoerde. Lange, statische shots van vrijwel verlaten winterse landschappen in Alaska vormden in contrast met de intimiteit van de voice-over een mentale spiegel voor eenzaamheid en onvervulde verlangens.  

Zo werkt het ook bij de observerende shots van After the Tone, die door Sinke ( Tiengemeten, Weemoed & wildernis) zelf werden gedraaid. Op de kracht van die beelden had best wat meer mogen worden vertrouwd. Nu zit er nauwelijks lucht tussen de maar voort klotsende, wat kunstmatige teksten van de archetypische personages: tuttelige moeder, zweverige zus en gladjes formulerende, zakelijke collega.  

Dat neemt niet weg dat After the Tone met zijn bijzondere vorm treffend aantoont hoe gemakkelijk iemand uit het leven van anderen verdwijnt. En hoe weinig bekenden van elkaar weten, hoe verbonden ze ook lijken. Het is een portret en maatschappijkritiek ineen, dat ook nog een zinvol statement over kunstenaarschap maakt. De film ging in première op het International Film Festival Rotterdam, waar hij door de bezoekers in de top twintig van de publieksprijs werd gestemd.