'Ik ben niet geïnteresseerd in wat ik volledig bevat,' zegt songwriter, muzikant, schrijver en scenarist Nick Cave over wat zijn duistere fantasie in gang zet. Schrijven, legt hij uit, is een kwestie van het combineren van contrasten: 'Zet een kind en een Mongoolse psychopaat in een kamer. Kijk wat er gebeurt. Clown erbij. Kijk wat er gebeurt. Als dat niet helpt: schiet de clown neer.'

Cave krijgt als geboren verhalenverteller ruim baan in het portret 20,000 Days on Earth, dat filmmakers Iain Forsyth en Jane Pollard van hem maakten. Dat de film de 20.000ste dag – dat is ruim 54 jaar – van Cave op aarde zou weergeven is wat flatteus: Cave is al 57 en dus goed op weg naar zijn 21.000ste dag. Maar goed: een dag uit het leven – dat is de ingedikte vorm waarin het verhaal is gegoten.

Relevanter is waarschijnlijk dat de titel verwijst naar Jules Verne's sciencefiction-klassieker Twintigduizend mijlen onder zee. De in de basis documentaire film die gebruik maakt van fictieve stijlfiguren mag dan ook gerust worden opgevat als een duik in de wereld van de hybride figuur Cave – de artiest en de persoon – met Cave als de landrotversie van kapitein Nemo.

20,000 Days on Earth overstijgt de standaard muziekdocumentaire door een karakter-gedreven dagdroom te tonen die de kijker met Cave's bril langs de rivier van zijn leven laat wandelen. Of beter gezegd: laat meerijden in zijn zwarte Jaguar, die door regen en schemer langs een witte krijtkust sluipt. Gesprekspartners – acteur Ray Winstone, voormalig Bad Seeds-lid Blixa Bargeld, zangeres Kylie Minogue – verschijnen en verdwijnen op de bijrijdersstoel of achterbank, alsof het stemmen zijn die door zijn hoofd spoken. Cave bezoekt zijn psychiater in de ochtend, gaat naar het archief in de middag en treedt op in de avond. Tussendoor zien we flarden van de totstandkoming van zijn laatste album Push the Sky Away met The Bad Seeds.

Cave praat de segmenten via de voice-over en in gesprekken aan elkaar, met verhalen over zijn vroeg overleden vader, God en de duivel, Lolita, schrijven tegen het vergeten, of de zegen te vergeten wie je bent. Over het weer in Brighton, het belang van creativiteit, optreden als manier om het monster te lokken, zijn band met het publiek. Over herinneringen, onsterfelijkheid en transformatie, uitmondend in een apotheose van beeld (met ook nog archiefbeelden) en muziek aan het slot.

Een intieme film, met een sterke, op Cave toegesneden vorm die hem, met een duistere melange van directheid en mystificatie, optimaal laat fonkelen als innemende meesterverteller.