Slenterend door de nachtelijke straten van een slaperig provinciestadje loopt de Parijse belastinginspecteur Marc (Benoît Poelvoorde) de mysterieuze Sylvie (Charlotte Gainsbourg) tegen het lijf. Ze besluiten een week later in Parijs af te spreken, met als onuitgesproken doel de rest van hun leven samen door te brengen.

Maar een hartaanval gooit roet in het eten, waarna Sylvie met tegenzin samen met haar vriend naar de VS verhuist. Marcs treurnis is echter van korte duur, want tijdens zijn volgende bezoek aan de provincie staat zijn volgende grote liefde alweer voor de deur: Sophie ( Chiara Mastroianni). De zus van Sylvie, maar dat weet hij dan nog niet.

Bijna een film lang krijgt Marc de tijd om achter die ongelukkige samenkomst van omstandigheden te komen. Maar het zit hem dan ook niet mee. Alle foto's van Sylvie hangen net op plaatsen waar hij nooit komt, en elk Skype-gesprek dat Sophie met haar zus voert vindt net buiten zijn gezichtsveld plaats.

Dat klinkt ongeloofwaardig en frustrerend – en dat is het ook – maar 3 coeurs ( drie harten) is dan ook een melodrama, een genre met geheel eigen spelregels. En met behulp van een voortreffelijke cast – ook Catherine Deneuve draaft kort op als moeder van de zussen – zorgt regisseur Benoît Jacquot ervoor dat zelfs de meest onwaarschijnlijke scènes (Sophie die in de bioscoop haar vriend verlaat terwijl op het scherm een auto-ongeluk plaatsvindt) nooit ontsporen.

Maar de belangrijkste vereiste van een geslaagd melodrama is uiteindelijk toch passie. Hartstocht die je langs alle plotgaten en dwars door alle ongeloofwaardigheden sleept. En daar is tussen Marc en zijn twee geliefden geen moment sprake van. Dat ligt deels aan het wat suffe script – 'Wat me opwindt als ik een vrouw ontmoet is dat ik direct haar privacy indring' – maar vooral ook aan de terughoudende regie van Jacquot ( La fausse suivante).

Met behulp van een alsmaar terugkerende basdreun (à la Inception) poogt Jacquot, die vooral bekendstaat om zijn vele vrouwendrama's, nog wel iets van spanning te creëren. Maar dat werkt uiteindelijk averechts. Want hoe dramatischer de driehoeksverhouding wordt – ' Als je het vertelt ga ik dood,' schreeuwt Sylvie op een gegeven moment – des te meer je beseft dat je het allemaal vrij weinig kan schelen.