In het Wilde Westen anno 1880 kan alles en iedereen je einde betekenen: van de lokale flora en fauna tot de indianen en de moordlustige outlaws. De neurotische angsthaas en belabberde schaapherder Albert, gespeeld door regisseur Seth MacFarlane (40), is dan ook een man die geboren is in de verkeerde tijd, op de verkeerde plek.

Na een drietal animatieseries (Family Guy, American Dad, The Cleveland Show ), een eigen big band-album en speelfilmdebuut Ted (2012), is creatieve duizendpoot Seth MacFarlane met A Million Ways to Die in the West als regisseur alweer aan zijn tweede speelfilm toe. De als animator opgeleide komiek, die tussen de opnames door ook nog eens een romanversie van zijn eigen filmscript schreef, is er de persoon niet naar om stil te zitten.

Zijn gedrevenheid en werkethiek weerspiegelt zich in zijn stijl van grappen maken: in razend tempo vuurt hij talloze grofheden en popcultuurverwijzingen op zijn publiek af, waarbij hij ook geregeld de plank misslaat. Maar voor elke flauwe poep- en piesgrap is er altijd minimaal één briljante vondst.

Net als voorganger Ted, over een zuipende, vloekende en seksbeluste teddybeer, is A Million Ways to Die in the West dan ook weer een film van uitersten. Dat MacFarlane met zijn beperkte mimiek zelf de hoofdrol speelt, is zeker geen onverdeeld succes. En ook het zoete verhaaltje waar hij al zijn grappen aan ophangt – Albert wordt verliefd op de vrouw ( Charlize Theron) van de grootste schurk van het Wilde Westen, zonder dat hij weet wie zij daadwerkelijk is – stelt teleur in zijn voorspelbaarheid.

Maar tegelijkertijd zijn er maar weinig komieken die zo verrassend uit de hoek kunnen komen als MacFarlane, door simpelweg lak te hebben aan elke vorm van filmlogica. Geniaal is bijvoorbeeld de hommage aan Back to the Future. En fraai zijn ook de talloze bijrollen vol knipogen, met o.a. Sarah Silverman als vunzig hoertje die zich spaart voor het huwelijk, Neil Patrick Harris als snorfetisjist en Liam Neeson als gevreesde outlaw.

Wat uiteindelijk vooral werkt , is de zelfbewuste wijze waarop de draak wordt gestoken met alle clichés en mythes van de American frontier. Jammer alleen van die piesende schapen en eindeloze diarreescènes.