Horrible Bosses was enkele jaren geleden een slordige, maar bij vlagen vermakelijke donkere komedie, die regelmatig de schemergebieden van het politiek incorrecte opzocht. In een poging het vervolg groter, gewaagder en grappiger te maken, overschreeuwen de makers zich op alle fronten en worden de grenzen van goede smaak en fatsoen ver overschreden. Of je moet vinden dat verkrachting en racisme wél grappig zijn.

De film is een aaneenschakeling van dubieuze grappen en vrouwonvriendelijkheid, opgehangen aan een stupide plot waarin de drie vrienden Nick ( Jason Bateman), Kurt ( Jason Sudeikis) en Dale ( Charlie Day) het ditmaal niet aan de stok krijgen met hun verschrikkelijke bazen, maar met de investeerder Bert Hanson ( Christoph Waltz) en zijn onuitstaanbare rijkeluiszoontje Rex ( Chris Pine). 
 
Alles begint nog relatief onschuldig met wat simpele banaliteiten. Het trio heeft na z'n mislukte moordpact uit het eerste deel besloten eigen baas te worden en een nieuw product op de markt te brengen. Tijdens een televisieshow mogen ze hun uitvinding, de Shower Buddy, presenteren , wat uitmondt in een kluchtige situatie waarbij het lijkt alsof de mannen elkaar bevredigen. In veel films zou dit een ondergrens zijn, maar hier is het een troosteloos hoogtepunt. Vervolgens passeren nog het bespotten van verschillende nationaliteiten, poepseks, de aanranding van een man in coma en een seksbeluste vrouw die fantaseert over twee veertienjarige jongens die het met elkaar doen. 
 
Bateman en Day beschikken beiden over een redelijke dosis komisch talent, maar zelfs zij weten duidelijk niet wat ze met dit materiaal aan moeten. In combinatie met de consistent ongrappige Sudeikis ontaarden de meeste scènes in manische drukte; de gedachte moet zijn geweest dat de grappigheid automatisch zou meestijgen met het geluidsniveau van het geschreeuw. 
 
Zelfs de bijrollen, die in het eerste deel een pluspunt vormden, willen niet schitteren. Naast Jennifer Aniston, die weer het seksuele roofdier uithangt, keren ook Jamie Foxx en Kevin Spacey terug. Die laatste lijkt zich bewust van de treurnis waarin hij is beland en doet niet eens zijn best. Tussen de obligate bloopers die de aftiteling vergezellen, is een opname te zien waarin hij zijn tekst vergeet, om vervolgens van een blaadje dat voor hem op tafel ligt de juiste dialoog op te lezen: 'O ja, verschrompelde balzakken, niet lege.' Het zegt alles over deze film.