Waarschijnlijk gaat het er in de doorsnee Nederlandse klas minder knus aan toe dan in die van Mees Kees. Als die dagelijkse krantenberichten over pesten en gameverslavingen tenminste kloppen.

In Barbara Bredero's derde film in de serie houden Mees Kees ( Willem Voogd) en de kinderen van groep zes zich in elk geval met veel onschuldiger vermaak bezig. In opdracht van directrice Dreus ( Sanne Wallis de Vries) mogen ze in het theater van het lokale verzorgingstehuis een toneelstuk opvoeren, maar o ironie, het blijkt een oubollig stuk uit pakweg de jaren vijftig te zijn waar ze geen woord aan mogen veranderen. Doen ze natuurlijk lekker toch.

Maar er is meer aan de hand. Net wanneer de kinderen samen met de bewoners van het verzorgingstehuis de nieuwe kostuums klaar hebben, krijgt Mees Kees te horen dat juf Sanne terugkomt van verlof. Door zijn succes bij de kinderen was iedereen vergeten dat Kees een stagiair was maar de harde realiteit valt niet te ontkennen en hij wordt overgeheveld naar een andere klas. Hoe nu verder?

Niet alleen door de Mees Kees-films, maar ook door het legertje jonge acteurs dat bij Dave Schram en Shooting Star ervaring opdoet in films als Spijt! en Pijnstillers en bij het Spangas-imperium, zie je steeds meer goede jonge spelers in films. Hier valt ook weer op dat ze soms in een enkele blik duidelijk kunnen maken wat er aan de hand is. Zo ontstaat over de jaren een belangrijke en onmisbare acteertraditie.

Toch zou je willen dat er in Mees Kees stilistisch minder op veilig werd gespeeld. Het kan niet alleen een kwestie van budget zijn dat elk shot het meest voor de hand liggende shot is. Waarom de doelgroep niet verrassen met meer onverwachte hoeken? Niet dat alle jeugdfilms op Kauwboy moeten lijken, helemaal niet, maar de visuele fantasie van jonge kijkers zou best wat meer geprikkeld mogen worden.

Tijdens een recente professionalsconferentie op Cinekid werd gesteld dat nog steeds het overgrote deel van films voor kinderen niet over persoonlijke dilemma's en onderlinge verhoudingen gaat, maar bijna altijd over hun relatie tot volwassenen . Dat klopt. Mees Kees op de planken doet waarvoor de film gemaakt is, maar waar blijven de films waarin de kinderen echt de belangrijkste personages zijn? Waarvan de titel van de film niet naar een van de drie aanwezige volwassenen verwijst, maar naar hen?