Elke ongelukkige familie is ongelukkig op z'n eigen manier, schreef Tolstoj. Maar in Israel Horovitz' debuutfilm helpt het dat de Fransen – wie anders – de meest bizarre vastgoedwetgeving in de geschiedenis van de wereld hebben bedacht.

Het leven van Mathias Gold ( Kevin Kline) is tot nu toe een grote mislukking. Geld heeft hij niet, net zo min als een relatie, en die bestseller is ook nog niet verschenen. Gelukkig gaat dit bezoek aan Parijs alles veranderen, is zijn overtuiging, want zijn vader heeft hem een appartement nagelaten. De vader die van hem walgde, zo gelooft hij, maar dat doet blijkbaar geen alarmbellen afgaan.

Een appartement mag het niet eens heten, deze 600 vierkante meter tellende oase midden in Parijs, met magnifieke tuin. Zo snel mogelijk cashen, denkt Mathias. Pa heeft echter veertig jaar geleden niet alleen het appartement overgenomen, maar ook de toenmalige bewoonster. Die nog steeds niet overleden is. Volgens Franse wet kun je namelijk een appartement onder de marktwaarde kopen, met dien verstande dat de bewoner er tot z'n dood mag blijven wonen en een maandelijkse toelage krijgt. 'The large print giveth, the small print taketh away,' zong Tom Waits. Dus daar zit Mathias dan, berooid in Parijs. Met een oudere dame ( Maggie Smith) en haar vrijgezelle dochter ( Kristin Scott Thomas) op de loonlijst.

My Old Lady mikt ondubbelzinnig op de steeds grotere groep oudere kijkers. Niet de groep die Sylvester Stallone bedient met wat in de VS inmiddels 'geriaction movies' heten , maar het achterliggende doelgroepdenken is vergelijkbaar. Wat dat betreft is het best komisch dat in de eerste akte een aantal keren herhaaldelijk en nadrukkelijk wordt uitgelegd hoe die Franse wet nou in elkaar zit. Dat de oude dame dus bij het appartement inbegrepen zit. En dat Mathias moet betalen. En voor wie het dan nog niet gehoord of begrepen heeft, wordt het gewoon nog een keer uitgelegd.

Wie aardig geacteerd drama zonder verrassingen wil zien, komt hier prima aan z'n trekken. Al krijg je wel de indruk dat er behalve het acteren niks van waarde is, want de plot is nogal gezocht en voorspelbaar. Risicoanalyse: nul. Horovitz bracht om een groter publiek te bereiken zijn toneelstuk zelf naar het bioscoopscherm, maar heeft nauwelijks gevoel voor de mogelijkheden van het medium. Film, dat is toch theater, maar dan met camera's? Mais non monsieur.