In Nightcrawler is Jake Gyllenhaals personage Lou Bloom een sociopaat, een zelfhulp-apostel en een parasiet. Uitstekende eigenschappen voor een succesvolle carrière als nieuwsjager, zo blijkt.

Dat sociopathie en een milde vorm van autisme gunstige eigenschappen zijn om in dit economische systeem vooruit te komen, is eigenlijk het interessantste aspect van Nightcrawler. Helaas is dat niet waar de film over gaat. Dit debuut van Bourne Legacy-scenarist Dan Gilroy is vooral bedoeld als satire op de nieuwsmedia die in hun jacht op de volgende scoop geen enkele morele grens meer hebben.

Die lichtjes uitgewoonde boodschap zal veel mensen bekend in de oren klinken. Zeker als je To Die For, Shattered Glass, Sweet Smell of Success of Network hebt gezien. Waarom Nightcrawler die dan nog een keer wil herhalen is niet duidelijk. Misschien simpelweg omdat Jake Gyllenhaal in dat gestoorde personage een kans zag om van z'n good guy- imago af te komen. Want het was zijn star power die de investeerders over de streep trok, waardoor de film gerealiseerd kon worden.

Gyllenhaals personage Lou Bloom ontdekt dat hij goed geld kan verdienen door 's nachts politiezenders af te luisteren en als eerste de slachtoffers van ongelukken en misdaden te filmen. Hoe gruwelijker de beelden, hoe meer kijkers en dus hoe meer de tv-stations betalen, leert hij. Dat gaat van kwaad tot erger en Bloom waant zich door z'n succes steeds onkwetsbaarder. De vraag dient zich aan waar hij allemaal mee weg kan komen. Het antwoord laat zich raden.

Los Angeles speelt zichzelf in de nachtelijke beelden van Robert Elswit, de vaste cameraman van Paul Thomas Anderson. Uitgestorven straten en benzinestations, het eindeloze lege asfalt dat de nightcrawlers van het ene ongeluk naar het andere brengt. Toch krijgt de stad niet de persoonlijkheid die hij bijvoorbeeld in Michael Manns Collateral had, ook een film trouwens over mannen en werk en grenzen.

De reden is dat Bloom 'all over the place' is. Een zwart gat dat al het licht van de film naar zich toe trekt, waardoor het verhaal over immorele media gereduceerd wordt tot een narratieve omlijsting van een gestoord maar, toegegeven, fascinerend personage. Fascinerend, zelfs als Gyllenhaal niet helemaal overtuigt. Hoe zou het Lou Bloom in het Witte Huis vergaan, vraag je je af. Of in een film van Terrence Malick? Maar dat kan niet de bedoeling zijn. Sommige personages zijn duidelijk te groot voor de film waar ze in spelen.