'Ik zou je aan moeten lijnen,' gromt de gepensioneerde mijnwerker Michel (Joseph Bour) tegen zijn zestigjarige verloofde Angélique (Angélique Litzenburger), als zij tijdens een feestje opzichtig met een anderhalve generatie jongere man staat te flirten. Angélique is niet onder de indruk. 'Ik ben een vlinder die door de nacht fladdert,' antwoordt ze laconiek én met een goed gevoel voor poëzie.

Angélique was tot voor kort professioneel feestbeest en mannenverleidster in een nachtclub, wat wel eufemistisch 'cabaret girl' wordt genoemd. Maar als het met dat verleiden niet meer zo wil vlotten, neemt ze het aanvankelijk weggelachen huwelijksaanzoek van Michel – haar laatste vaste klant – toch serieus in overweging.

Angélique Litzenburger, de dame van de nacht op wie de film is gebaseerd, speelt zichzelf – tot op zekere hoogte. Ook zij werd door een klant ten huwelijk gevraagd en riep vervolgens haar vier verraste kinderen bijeen, die ook allemaal in de film meespelen. Een van hen – Samuel Theis – was een van de drie scenaristen/regisseurs die met deze film hun speelfilmdebuut maakten. De film ging in première in Cannes, waar de 'gouden camera' voor het beste debuut werd weggesleept.

De aantrekkingskracht van Party Girl leunt voor een belangrijk deel op het in warmgetinte close-ups gedraaide portret van een oude vos die misschien wel haar haren verliest maar niet haar streken. Ondanks onderliggende tragiek – onder andere rond een 'verloren' dochter – blijft de toon licht nostalgisch en aan de (zwart)humoristische kant. De nadruk ligt op menselijke banden in een volks milieu in de Lorraine, een grensgebied waar de mensen even makkelijk Frans als Duits spreken.

Maar Party Girl opereert dus in nog een grensgebied : dat tussen feit en fictie, waar de laatste tijd veel interessants gebeurt.  Denk aan de misdadigers die hun moorden naspeelden in The Act of Killing. Of aan het Roma-echtpaar dat nog eens overdeed hoe ziekenhuisartsen hen bijstand weigerden in An Episode in the Life of an Iron Picker. Op het IDFA gaat deze week Those Who Feel the Fire Burning in première, over vluchtelingen die vastlopen aan de randen van Europa: een documentaire met een fictieve vertelfiguur.

Party Girl, dat een amateurcast koppelt aan gescripte scènes, ontleent zijn zeggingskracht voor een belangrijk deel aan z'n wortels in de realiteit. Toch speelt hier ook een klassieke valkuil van makers die nauw met hun onderwerp verbonden zijn: Angélique wordt wat preuts benaderd. Ze blijft een enigma. Een bewijs van haar verleidingskunst: ja. Maar een minnetje voor de makers die het daar wat makkelijk bij laten, in een overigens alleszins bekoorlijke film.