Je kunt er cynisch over doen dat Olivier Nakache en Eric Toledano de ingrediënten uit hun megahit Intouchables min of meer recyclen voor de romantische dramady Samba, maar dat zou niet terecht zijn. In ieder geval niet helemaal terecht.

Wie kan ze trouwens ongelijk geven? Het budget van Intouchables bedroeg ongeveer tien miljoen euro terwijl de film wereldwijd een fenomenale 335 miljoen euro opbracht. Het blijft gissen waarom precies dat verhaal over een verlamde rijke Fransman en zijn vrolijk dansende zwarte verzorger de juiste snaar raakte. Nieuw was het niet. Denk Driving Miss Daisy.

Waar je natuurlijk wel cynisch over kunt doen is het ondubbelzinnige racisme van de gezellige neger en de frigide bourgeois dat het stuwende sentiment achter de film was, ook al ging het om een waargebeurd verhaal. Misschien vanwege die kritiek gingen Nakache en Toledano bij Samba voorzichtiger te werk. Ze baseerden zich op de roman Samba pour la France van Delphine Coulin.

Samba – de titelfiguur, opnieuw gespeeld door Omar Sy – is weliswaar naar een dans vernoemd, maar danst zelf niet. Dus dat scheelt al. Heeft hij ook weinig reden toe, want na tien jaar in Frankrijk en heel hard werken voor heel weinig geld dreigt hij als Senegalese illegaal uitgezet te worden. Dat tegenwoordig een hele schaduweconomie op illegalen drijft, willen de Fransen niet zien. Het is alsof ze illegalen downloaden: ze gebruiken ze, maar willen er niet voor betalen.

Gelukkig verschijnt dan net als in Intouchables een frigide bourgeois op het toneel die bevrijd moet worden, gespeeld door een neurotische Charlotte Gainsbourg. En al danst Samba zelf niet, het script tovert in de persoon van de Algerijnse sjacheraar en charmeur Wilson ( Tahar Rahim uit Un prophète) moeiteloos een vlotte buddy tevoorschijn die voor twee danst. De film neemt vervolgens flink de tijd om Samba en Alice ( Gainsbourg) bij elkaar te brengen. Dat maakt 'm minder sentimenteel dan Intouchables, want er is veel aandacht voor Samba's helletocht door de onderwereld, maar het maakt 'm ook rommeliger.

Misschien dat de reputatie van Intouchables toch veel mensen lokt en misschien ziet dan een groot publiek waaraan je als illegaal in West-Europa bent overgeleverd. Het zou zomaar een van de ambities van de makers kunnen zijn. Tegelijk neigt Samba naar dezelfde clowneske stereotypen als z'n voorganger en verandert de sentimentele slotakte iets wat voor bijna elke andere illegaal een gebed zonder eind is, in een sprookje.