Een auto-ongeluk en een vrouw die uit de ene stilte klautert om te verdwijnen in de andere, veel meer heeft debuterend regisseur Ricky Rijneke niet nodig voor een krachtig drama. Silent Ones draaide bijna twee jaar geleden al op het International Film Festival Rotterdam, en komt na een lange tocht langs internationale festivals eindelijk uit in de Nederlandse bioscopen.

De film opent met een auto op zijn kop. De Hongaarse Csilla (Orsolya Tóth) overleeft het ongeluk, maar is wanneer ze bijkomt wel haar kleine broertje Isti (Fatih Dervisoglu) kwijt. Ze begint een zoektocht die haar verder naar het Westen brengt, in het verlengde van de reis die ze met hem al had ingezet. Het is een zoektocht die de kijker een persoonlijke hel mee in leidt, aan boord van een groot vrachtschip.

'Een doolhof, met achter elke deur een andere deur,' becommentarieert Csilla het vaartuig in een innerlijke monoloog. Hier is het benauwend en bedreigend, vol donkere gangen, claustrofobische ruimtes en ondefinieerbare geluiden die klinken uit de ingewanden van het schip. Alles is sober gefilmd om de gemoedstoestand van het personage te benadrukken. De scènes in het schip voelen als een koortsdroom, waarin het personage – krachtig gespeeld door Tóth – in een constante staat van frustratie en verdriet verkeert.

Het is een enorm contrast met de minder statisch gefilmde flashbacks die de tijd vóór het auto-ongeluk laten zien. Samen dwalen Csilla en Isti daarin van de ene grens naar de andere terwijl ze onderweg allerhande baantjes aannemen. Ze komen amper mensen tegen en bewegen zich door verlaten landschappen en industriële locaties, waar ze met hun diepe onderlinge connectie de benodigde warmte genereren om door te kunnen. En al begeven ze zich in de periferie van de samenleving, met elkaar beleven ze gelukkige tijden. Het waarom van hun reis blijft net als veel van de troosteloze decors in nevelen gehuld.

Met amper dialoog en een minimaal verhaal leunt Rijneke zwaar op andere filmische middelen om de kijker te grijpen. Door het vakkundig inzetten van locaties, camerawerk en muziek weet ze een compleet eigen filmische wereld te scheppen, waarin haar fascinerende personages gedoemd zijn te blijven ronddolen. Want via de flashbacks belanden we weer aan het begin van de film, waar het drama opnieuw begint, maar nu met een extra lading.