Stel je voor dat je in een wereld leeft waar elke beweging door een camera wordt gevolgd. Waar jongelui elkaar afmaken in een gladiatorenspel dat als entertainment door miljoenen wordt bekeken. Zou je dan niet wensen dat er een futuristische hovercraft door het dak komt zakken om je uit de arena te bevrijden en mee te nemen ondergronds?

Dat was namelijk waar The Hunger Games-serie was blijven steken, na twee rondjes sciencefiction-amusement met tieners als gladiatoren in een dystopische hoofdstad, gebaseerd op de populaire jeugboekentrilogie van Suzanne Collins. In dit derde deel gaat heldin Katniss Everdeen ( Jennifer Lawrence) ondergronds, nadat verzetsstrijders haar uit de klauwen van dictator Snow (een lekker vileine Donald Sutherland) hebben gered.

Net als eerder bij de lucratieve verfilming van de Harry Potter en de Twilight Saga-boekenseries wordt het laatste boekendeel over twee films uitgesmeerd. Dat is te merken, want dit filmdeel doet wat bedaagder aan dan z'n voorgangers, nu Katniss minder om handen heeft. Met grote ogen inspecteert ze hoe haar thuisdistrict is verwoest en hoe anderen proberen haar achtergebleven collega-strijders te bevrijden, terwijl zij haar best doet om nu de heldin te spelen voor het andere kamp. Dat gebruikt dezelfde propaganda-methodes als het heersende regime en oogt al even dogmatisch – zij het 'links' in plaats van 'rechts' geïnspireerd.

Actrice Jennifer Lawrence, inmiddels een van de bestverdienende Hollywoodsterren met een Oscar op zak, houdt de film nog enigszins overeind met haar ontwapenende naturel, dat precies op de heersende hang naar 'authenticiteit' inspringt. Maar dat ondertussen natuurlijk net zo gestyled en gespind is als de verschijning van Katniss als 'spotgaai' in de propaganda die zo eindeloos wordt 'ontmaskerd' in de film. Het meest op z'n plaats zijn nog wel de grappen van styliste Effie Trinket ( Elizabeth Banks) over zichzelf als 'politiek vluchteling' en Katniss als 'de best geklede rebel uit de geschiedenis'.

Van actie, diepgang of logica moet deze matte, zich grotendeels ondergronds afspelende tussenfilm het niet hebben. Het is jammer dat het uitstekende acteursensemble zo weinig wordt uitgedaagd. En wat te denken van een film die de manipulatieve kracht van de media aan de kaak stelt, gemaakt door een mediabedrijf dat diezelfde methoden hanteert om er miljoenen dollars aan opbrengst mee binnen te hengelen? Katniss is nog steeds een pion in een formulefilm die ofwel super cynisch ofwel zwartkomisch moet worden opgevat, maar toch zeker niet al te serieus kan worden genomen.