François Ozon wil in zijn films graag het verborgen seksuele leven van de Franse bourgeoisie fileren, maar daar is zijn scalpel niet scherp genoeg voor.

Deze adaptatie van een kort verhaal van Ruth Rendell is een demasqué over de vloeibare seksuele identiteit van mannen en vrouwen, dat voortdurend schippert tussen drama en komedie, en Hitchcockiaanse suspense mengt met Douglas Sirks melodrama van de buitenwijk.

Dat wil zeggen: de buitenwijk van Montreal. Al worden de hoofdrollen gespeeld door twee populaire Franse acteurs, Romain Duris en Anaïs Demoustier. Claire (Demoustier) verliest haar hartsvriendin Laura aan een dodelijke ziekte en belooft bij de begrafenis voor Laura's jonge dochter en haar achtergebleven man David (Duris) te zorgen. Als ze na een tijdje weer contact krijgen, ontdekt Claire dat David een verborgen leven leidt: hij houdt ervan om zich als vrouw te verkleden. Alleen binnenshuis , verzekert hij haar, maar samen verkennen ze al snel nieuw terrein.

Eerst alleen het lokale winkelcentrum. Maar dan ook elkaar. En daar wordt de film interessant. Gebruikt David zijn nieuwe identiteit misschien om dichter bij Claire te komen? Meestal verschijnt hij als zijn alter ego Virginia, maar soms verkleedt hij zich als Laura. En aan haar kan Claire moeilijk weerstand bieden.

Helaas doet Ozon te weinig met die spanning. De komedie overheerst, waardoor je het drama minder serieus gaat nemen. Zo wordt David nergens echt een vrouw, hij blijft een verklede man. En we kunnen giechelen om ongeïnspireerde travo- grappen, zoals lippenstift die hij vergeet weg te halen als zijn schoonmoeder plotseling voor de deur staat. Dat dit verhaal over passie, obsessie en dood vooral lollig moet zijn, is meteen al in de eerste scène (die we niet verklappen ) duidelijk, en in de casting van Duris, met die nauwelijks te verhullen betonnen kaaklijn.

Een andere intrigerende spanning in Rendells verhaal is de destructieve invloed van de doden op de levenden, een geliefd thema in horrorfilms. Ozon had een mooie kans om dat nou eens meer psychologisch aan te pakken, maar liet die liggen. Zodra het echt spannend en dramatisch wordt tussen David en Claire, of tussen Claire en haar eigen geliefde, of tussen wie dan ook, schrikt de film terug. Ondanks de shots van keurige façades in suburbia en het sardonische happy end, overstijgt Une nouvelle amie daardoor nauwelijks Davids particuliere obsessies. Onderhoudend, maar te luchtig.