'Het schone aan cinema is dat het soms niet te begrijpen kan zijn. Net als het leven.' Aldus Brusselaar Bas Devos (1983) in een interview met Cinevox over zijn briljant vormgegeven speelfilmdebuut Violet, dat de Grand Prix won van het Generation 14plus-programma in Berlijn. Op scherpzinnige wijze jaagt hij daarin het ongrijpbare na, dat hij zo sterk cinematografisch verbeeldt dat het een intense, relevante film heeft opgeleverd.

Want Violet gaat over de kracht en beperkingen van beelden. Over wat cinema is. Maar ook over de scheidslijn tussen het private en het openbare, die in beweging is sinds camera's gemeengoed zijn geworden. En over de schijnveiligheid van bewakingscamera's. De wat abstracte titel verwijst niet alleen naar de naam van het enige stevige stuk muziek van hardrockband Deafheaven in het hart van de film, maar ook naar het kleurenspectrum, waar violet de grens tussen het zichtbare en onzichtbare markeert.

Concreet gaat Violet over de zomer waarin de vijftienjarige BMX-crossfietser Jesse (Cesar De Sutter) de moord op zijn beste vriend Jonas te verwerken krijgt. Die wordt zomaar doodgestoken in een winkelcentrum met Jesse als enige getuige. Het was de moord op de zeventienjarige Joe van Holsbeeck, die in 2006 werd neergestoken in de drukke centrale hal van het Brusselse Centraal Station, die Devos aan het denken zette . Ook diens vriend was de enige getuige, naast ettelijke bewakingscamera's. De zaak hield de media weken bezig en de rouw om de jongen werd publiek bezit. Devos stelt daar de eenzaamheid van Jesse tegenover, die ongemakkelijk vanaf de zijlijn toekijkt terwijl een stille tocht voorbijtrekt.

Eerder maakte Devos met Michiel Soete al theatervoorstellingen over de impact van beelden, en schreef hij enkele kortfilms op zijn naam. Maar de inbreng van de beste cameraman van Vlaanderen – Nicolas Karakatsanis (Rundskop, The Drop) – mag hier niet worden onderschat .

Veel aandacht is dan ook gestoken in de vorm van de film. Geschoten op het incourante, hoogkwalitatieve 65mm formaat, maar in een compacte 4:3 beeldverhouding, wat een bijna vierkant beeld oplevert. De lome, scherp observerende camera – die de kijker subliem de film inzuigt door langzaam uit te zoomen – sorteert zo een effect dat zowel intiem is als diffuus. In uitgekiende totalen weigeren Devos en Karakatsanis elk voor de hand liggend drama. Niet het vuur brengen ze in beeld, maar de verwaaiende sintels. Een ingetogen, overdonderend fotografische wereld levert dat op, waar een BMX-parcours in een woestijnlandschap verandert en waar fietsen vliegen tussen bomen.

Het al even bedachtzame geluidsspoor duwt je uit balans met soms harde overgangen van binnen- naar buitenwereld. Tijdens een ritje op een pick-uptruck worden verschillende geluiden uit de langstrekkende route naar voren getrokken: de banden van overdenderende auto's onder een viaductje, een kabbelende beek, een langszoevende wagen. Leegte klinkt naar zwaluwen, wind of stromend water. Lang spookt het betoverende Violet nog na in hart en hoofd.