In de als documentaire vermomde horrorkomedie What We Do in the Shadows ontmoeten we de huisgenoten Vladislav (Jemain Clement) van 862 jaar oud , Viago (Taika Waititi) van 379, en Deacon (Jonathan Brugh), een jonkie van 183 . En dan woont in de kelder nog de 8000-jarige Petyr, een soort Nosferatu die min of meer als huisdier wordt beschouwd. De oude vrienden maken vooral ruzie over het huishouden en vervelen zich meestal te pletter. Hoogtepunten van vertier vormen de jaarlijkse 'Unholy Masquerade', een bal voor vampiers, zombies en ander ondood gespuis, en een incidentele aanvaring met de plaatselijke roedel weerwolven.
Nieuw-Zeelanders Jemain Clement en Taike Waititi spelen niet alleen de hoofdrollen, maar hebben What We Do in the Shadows ook samen geschreven, geregisseerd en geproduceerd. Clement kennen we van het komische duo Flight of the Conchords (voor oningewijden: bekijk hier een typisch Conchords-filmpje), en Waititi regisseerde eerder onder meer de melige komedie Eagle vs Shark (ook met Clement ). De humor in What We Do in the Shadows ligt in de lijn van dat eerdere werk: gortdroog, absurd en vooral nogal lullig.
Naar eigen zeggen maakten Clement en Waititi in 2006 al eens een korte no-budgetfilm rond het gegeven van suffe vampierhuisgenoten, en zijn ze sindsdien steeds nieuwe ideetjes blijven toevoegen aan het oorspronkelijke gegeven. Dat is goed te merken: What We Do in the Shadows is weinig meer dan een lang uitgesponnen sketch, maar dan wel een met eindeloos veel inventieve grappen. Sinds 2006 is de vampierfilmcanon flink uitgebreid (met o.a. Twilight, Let the Right One In en de serie True Blood) en daar heeft het duo dankbaar gebruik van gemaakt. Hoe meer clichés je kent, hoe meer er te genieten valt.
De griezelkomedie heeft natuurlijk een traditie in Nieuw-Zeeland, dankzij het vroege low-budgetwerk van Peter 'Lord of the Rings' Jackson. Zo ranzig als diens Braindead of Bad Taste is What We Do in the Shadows niet (al vloeit er nog aardig wat bloed), maar de geest van Jackson waart wel rond in het evidente plezier waarmee de film is gemaakt. En in die typisch Nieuw-Zeelandse lulligheid.
Het klinkt spannend: eeuwig leven, kunnen vliegen en van gedaante veranderen, maagden verleiden en hun bloed drinken. Maar vampier zijn heeft ook z'n nadelen. Zonder spiegelbeeld je haar moeten doen bijvoorbeeld, de hele dag binnen moeten zitten, niet zonder uitnodiging een kroeg kunnen bezoeken. En als je dan ook nog in een suffe suburb van het Nieuw-Zeelandse Wellington woont…