Regisseur Boris Gerrets woonde in de jaren zestig als kind enige tijd in Sierra Leone en keert, gewapend met zijn camera, een halve eeuw later terug. In de nachtelijke uren volgt hij verschillende daklozen – bijna allemaal gehinderd door een lichamelijke beperking – tijdens hun omzwervingen op straat in Freetown. Het resulteert in een grimmig en kunstzinnig portret uit de periferie van de samenleving.

Gerrets introduceert de groep verstotenen via een indrukwekkend beginshot, waarin de Streetboys, zoals ze zichzelf noemen, met hun krukken of rolstoel langzaam uit het duister tevoorschijn komen. Ze bewegen de flauw verlichte spotlight van de documentaire in om gezien te worden, een stem te krijgen. De film volgt daarna afwisselend de verschillende personen terwijl die proberen te overleven in de krochten van de hoofdstad. 

Gerrets' camera vangt de uitzonderlijke omstandigheden waarin zijn hoofdpersonen leven in fraai gekadreerde shots en geeft ze de ruimte om te vertellen, zonder dat hij daarbij als interviewer te horen is. Hij toont de wanhoop en angst, maar ook de momenten die het leven nog net draaglijk maken, de mijmeringen tussen twee blinde vrienden, de grapjes die worden uitgewisseld, de liefdes die bestaan. 

De donkere straten en steegjes leveren, slechts verlicht door een enkele straatlantaarn of een passerend schijnsel van een koplamp, schimmige composities op. De schilderachtige schoonheid daarvan contrasteert hevig met de ellende die zich binnen de kaders afspeelt. Het geluid van zwerfhonden, rumoer van verkeer en geroezemoes van het nachtleven vormt de perfecte soundtrack. 

Het vertrouwen van de onfortuinlijken in de regisseur is groot, stuk voor stuk laten ze hem heel dichtbij komen. Het is dan ook jammer dat zijn licht niet wat verder schijnt dan deze toch beperkte momentopnamen. Ja, het beeld dat ontstaat is schrijnend, en ja, het is iets waar de meeste mensen helemaal geen weet van hebben, maar door het ontbreken van een bredere context voelen de beelden als niet meer dan een glimp, afstandelijk en vluchtig. Als kijker krijg je te weinig informatie om een compleet beeld te vormen.  

Waar komen deze mensen precies vandaan, hoe is het zo gekomen, is dit normaal in Sierra Leone, wat voor cultuur heerst er? Door al die raadsels is Shado'man een inspannende kijkervaring, die niet echt wordt beloond. De echte verhalen blijven steken in de schaduw.