Tom op de boerderij. Het zou de titel van een vrolijk babyboekje kunnen zijn, maar de vierde film van de nog maar 25-jarige Xavier Dolan is zeker niet voor de kleintjes. De regisseur maakte van het gelijknamige toneelstuk van Michel Marc Bouchard, over zelfhaat en homohaat, een broeierige thriller.

Tom (Dolan zelf) arriveert vanuit Montreal bij de boerderij uit de titel voor de begrafenis van Guillaume, zijn geliefde. Guillaumes moeder weet echter niks van haar zoons homoseksualiteit, of wil daar niks van weten. Zijn agressieve broer Francis (de beheerder van de boerderij) maakt Tom meteen hardhandig duidelijk dat dat zo moet blijven.

Tom is niet alleen geïntimideerd door de agressie van Francis, maar ook door de kwetsbaarheid van de moeder. Zo lijkt het net als in Hitchcocks Psycho toch weer de moeder die als een schaduw over alles hangt (niet nieuw bij Dolan: zijn debuut J'ai tué ma mère ging over de nogal problematische verhouding met zijn eigen moeder). Hitchcocks invloed is trouwens ook voelbaar in de steeds hoger oplopende spanning tussen de twee mannen, die een kolkende onderstroom van agressie en seksueel verlangen verbergt.

Die ontkenning van wat er echt aan de hand is – die zich ook in de eenvoud van de titel verbergt – toont Dolan indirect in de sobere beelden. De opgeruimde kamers , het aangeharkte erf en de stilte aan de keukentafel laten zien en horen wat er niet is, maar wat er wel zou moeten zijn: een gesprek, gedeelde herinneringen, liefde. In plaats daarvan wordt er gezwegen of gelogen. Ook tussen Francis en zijn moeder.

Je gaat je zelfs afvragen waardoor Guillaume is overleden. Was het wel een ongeluk? Of trok hij de leugen niet meer? Maar ook dat blijft in het midden. Knap hoe de film iemand die nergens te zien is zo tot een personage weet te maken. Door wat er aan de keukentafel gezegd en verzwegen wordt, verschijnen de contouren van de jongen die daar nooit meer zal aanschuiven.

Het parmantige en opzichtig theatrale uit zijn vorige films, dat kijkers nog wel eens wilde irriteren, gebruikt Dolan slechts af en toe om het alledaagse ritme subtiel te verstoren – zoals wanneer Tom en Francis in een schuur de tango dansen – zodat de spanning nog verder oploopt en de boerderij een soort erotische arena buiten de werkelijkheid wordt.

Niemand kan er meer omheen: Dolan heeft de belofte van zijn talent eindelijk ingelost.