De film begint met onheilspellende zwart-witbeelden van de Schotse wateren,
waar voor Aaron (
George MacKay) de moeilijkheden starten. Maar de échte ellende begint voor
hem pas als hij weer aan land is. Hij is de enige overlevende van een tragisch
ongeluk met een vissersboot, waarbij zijn broer en vier vrienden omkwamen, maar
kan zich niets meer herinneren van wat er gebeurd is. De bevolking van het
kleine vissersdorp waar hij woont kan dat maar moeilijk geloven en reageert de
frustratie over het voorval af op de toch al door schuldgevoel verteerde tiener
.
Wright bouwt drama en spanning zorgvuldig op en speelt een
interessant spel met stijl. Heldere beelden worden afgewisseld met fragmenten
uit journaals, korrelig oud Super 8-materiaal en abstracte flitsen, terwijl op
de geluidsband interviews met dorpsgenoten en de mijmerende gedachtengang van
Aaron door elkaar lopen. Dat geeft For Those in Peril in het begin de
uitstraling van een documentaire, maar als de camera begint te kantelen en
beelden hun focus verliezen, wordt de film steeds meer een verbeelding van de
innerlijke belevingswereld van Aaron.
Een belevingswereld die
steeds verwarder raakt door alles wat de jongen te verstouwen krijgt;
herinneringen en fantasie gaan door elkaar lopen en de gekwelde tiener begint
zelfs te geloven in het folkloristische verhaal over een zeeduivel die het dorp
vervloekt heeft. Wright creëert ingenieus een spanningsveld tussen waan en
werkelijkheid, en weet de kijker zo te manipuleren dat die uiteindelijk ook aan
alles begint te twijfelen. De jonge MacKay schakelt daarbij in zijn acteerwerk
moeiteloos tussen verschillende intense gemoedstoestanden en trekt de kijker zo
mee onder water.
For Those in Peril is een krachtig drama over de
wrede natuur van de mens, maar vooral ook een poëtische fabel over verlies en
mythes, die zowel de zintuigen als de emoties prikkelt.
'For those in peril on the sea' is een flard tekst uit een negentiende-eeuwse hymne die de gevaren van de zee beschrijft. Het gezang is in vele varianten geadopteerd als lijflied van marinekorpsen, kustwachten en andere zeevarende organisaties. Debuterend regisseur Paul Wright gebruikt het nu als uitgangspunt voor een sociaal drama met surrealistische trekjes, over rouw en eenzaamheid aan de Schotse kust.