Toen regisseur Marc Webb (geen grappen, we houden ons in) in 2012 zijn reboot van Spider-Man afleverde, was de versie van Sam Raimi pas tien jaar oud. En hoewel de film een aardig adrenalinespektakel was, maakte The Amazing Spider-Man door de vele herhalingen in het verhaal vooral een overbodige indruk. In dit vervolg laten Webb en consorten Raimi iets verder achter zich bungelen, dankzij een wisseling van de wacht aan het schurkenfront.

Peter Parker ( Andrew Garfield) trekt nog elke dag met plezier zijn spandex-spinnenpakje aan om tuig te vangen en onschuldigen te redden. Natuurlijk krijgt de webslingerende superheld daarbij wederom te maken met de Osborns, want hun familiebedrijf Oscorp blijft via mislukte experimenten nu eenmaal per ongeluk helden en slechteriken voortbrengen. Het gevaar komt ditmaal van drie kanten. Electro ( Jamie Foxx), een sullige medewerker van Oscorp die in een bak met elektrische alen valt en vervolgens de kracht heeft om elektriciteit te manipuleren, is de belangrijkste vijand. Rhino ( Paul Giamatti) zorgt intussen voor het komische aspect. Met de transformatie van Peter Parkers voormalige vriend Harry Osborn ( Dane DeHaan) in The Green Goblin, is het vlerkentrio compleet. En drie tegenstanders betekent drie keer zoveel actie.

Met die actie zit het net als in het eerste deel helemaal goed. Het lukt Webb ditmaal nog beter de sensatie van het webslingeren in beeld te brengen dan Raimi en hijzelf dat eerder al deden. De camera zwiept zo vrij met de held mee door New York dat je, geholpen door het 3D-effect, het gevoel hebt zelf rakelings langs de hoge gebouwen en tussen het verkeer door te suizen. Daarnaast zijn vooral de scènes waarin Spider-Man en Electro het tegen elkaar opnemen ware effectenfestijnen voor het oog. Om de boel wat af te wisselen, laat Webb de actie soms even bevriezen, om daar met de camera vrij doorheen te bewegen en de kijker volledig in de situatie onder te dompelen.

Het zijn de momenten tussen de superheldenstrapatsen door die doodslaan. Daarin sleept Peter zich door soapy drama en onwaarschijnlijkheden in de plot. Hij wordt getormenteerd door de herinneringen aan de overledenen uit het eerste deel, en zijn relatie met Gwen ( Emma Stone) loopt ook niet echt soepel. Het is te danken aan de chemie tussen de charismatische Garfield en Stone dat deze momenten niet volledig van bordkarton lijken.

Met een matig verhaal, uitstekende actie, fraaie plaatjes en prima hoofdrollen is The Amazing Spider-Man 2 een blockbuster volgens het boekje.