Wat zien ze er gelukkig uit, die Ton en Els. En wat zijn ze blij. Met elkaar en met hun eerste kindje dat binnenkort geboren zal worden. ‘Een dochter, ik weet het zeker,’ zegt Ton. Dat kindje komt er ook, en inderdaad een dochter, maar nog voordat het een naam heeft overlijdt het alweer.

Bovenstaande gebeurtenissen zouden een hele film kunnen beslaan, maar in Marco van Geffens In jouw naam vormen ze slechts het begin. In sneltreinvaart racen we door die gebeurtenissen heen. Na een half minuutje ambulance zitten we al bij de dokter die vertelt dat hun baby is overleden.

Het is Van Geffen dan ook niet te doen om het drama van de dood, maar om de verwerking van die tragedie. En wat er gebeurt als de manieren van verwerken bijna onoverbrugbaar ver uitelkaar liggen. Want waar Els na een poosje weer vooruit wil, kan Ton niet meer verder. Doorgaan voelt als verraad aan zijn dode dochter .

In jouw naam is het tweede deel – na Onder ons (2011) – in Van Geffens Vinex-trilogie over ‘het drama van het gelukkige gezin’. Het is maar de vraag of de film veel bewoners van die Vinex-wijken zal bereiken, want daarvoor is de vertelstijl te afstandelijk, abstract en intellectueel.

Van Geffen geeft ons slechts brokjes informatie, waar we zelf een passend verhaal van moeten maken. En hij blijft bewust weg van grote emotionele momenten . Zelfs in de fraai gefilmde scène waarin we van bovenaf zien hoe Ton en Els aan het vecht-vrijen zijn (zij zoekt toenadering, hij duwt haar steeds weg), houdt hij ons op afstand door hun geluiden te overstemmen met muziek.

De afstand die hij zo creëert maakt het – zelfs voor de geoefende filmhuisliefhebber – moeilijk zich met de personages te identificeren. Iets waar ook de hardwerkende acteurs Barry Atsma (Ton) en Lotte Verbeek (Els) weinig aan kunnen veranderen.

En zonder die empathie is In jouw naam een weliswaar intelligente, maar ook koude film geworden. Die ondanks de bescheiden 88 minuten veel te lang voelt.