'Fuck le menuet' staat er in goed Frans op de buitenmuur gekalkt van het keurige leslokaal waar dansles wordt gegeven door de aristocratische tantes Anna en Annie (gespeeld door de onlangs overleden Nouvelle Vague-ster Bernadette Lafont, aan wie de film is opgedragen). Het had het motto kunnen zijn van de film over pianist Paul – hun inwonende neef – die de lessen begeleidt. Want hierin breekt de immer zwijgende Paul langzaam uit het gedresseerde leven – vergelijkbaar met de beheerste 'menuet'-dans uit de barok – dat zijn tantes voor hem hebben uitgestippeld.

Sinds zijn ouders overleden toen hij pas twee jaar oud was, gaat de nu 33- jarige Paul ( Guillaume Gouix) gebukt onder een verlammend oedipuscomplex. Zijn tantes voeren hem zoete koekjes, terwijl een vervaarlijk fronsende Beethoven hem aanstaart vanaf zijn grafkist van een vleugel. Daar komt verandering in als Paul zijn buurvrouw Mme Proust (vernoemd naar meneer Proust, van A la recherche du temps perdu!) onverhoopt wat beter leert kennen: een overjarige hippie met indoor tuin in haar appartement en een lamp van achteruitkijkspiegeltjes boven haar tafel.

Haar hallucinante kruidentheetjes helpen hem vissen naar herinneringen, met muziek als lokaas – van speeldoosjes tot de B-kant van een 33-toeren plaatje. Droomachtige musical- intermezzo's levert dat op, steeds ingeluid door een POV-shot van Paul, wiens armpjes steevast verlangend naar zijn moeder reiken. Met elke duik in het verleden wordt de Grand Canyon-diepe kloof tussen vader Attila Marcel en zoon Paul, tussen verleden en heden, iets verder overbrugd.

Attila Marcel is het live-action speelfilmdebuut van Sylvain Chomet, de maker van maar liefst drie voor een Oscar genomineerde animatiefilms: zijn korte debuut La vieille dame et les pigeons (1997) en de speelfilmlange Les triplettes de Belleville (2003) en L'illusioniste (2010, naar een scenario van grootmeester Jacques Tati). De titel is ontleend aan een liedje uit Les triplettes. (Het is overigens niet de eerste live action van Chomet: zie zijn bijdrage Tour Eiffel aan het ensemble-project Paris je t’aime, over een mimespeler.)

Chomet voert met Attila Marcel een kleurrijke dans op rond de rijkdom van het geheugen, die zowel verwant is aan het surrealistische briccolagewerk van Michel Gondry en Wes Anderson, als aan de stille films van Charlie Chaplin en Buster Keaton. Betoverend origineel in subtiele observaties van het geluid van trapspijlen, waterdruppels op de snaren van een ukelele of kersenpittenspugende oude besjes. Maar heel wat rommeliger, met soms ronduit overbodige scènes, in het overbruggen van de tijd daartussen.