‘Personne’ kan in het Frans zowel ‘persoon’ als ‘niemand’ betekenen. Dat ontdekken de Amerikaanse zakenman Gary Newman (Josh Charles) en het Franse kamermeisje Audrey Camuzet (Anaïs Demoustier) als ze in dezelfde lift belanden. Een film lang schuiven hun werelden vlak langs elkaar heen in Bird People, dat zich afspeelt op en rond het internationale Parijse vliegveld Charles de Gaulle. Een gedragsstudie naar hoe (a)sociale media onze (on)persoonlijke omgang met elkaar beïnvloeden.

Audrey is een studente met een bijbaantje in het Hilton hotel, waar Gary – kopstuk van een bedrijf uit Silicon Valley – verblijft voor een bespreking met Parijse klanten. Hij moet de volgende ochtend alweer door naar Dubai, maar besluit – uit een onstuitbare behoefte aan rust - zijn vliegtuig te missen. Zij op haar beurt, verlangt ernaar los te komen uit haar vastomlijnde bestaan.

Cijfers spelen een belangrijke rol in de film, waarin mensen zelf nummers in hokjes lijken te worden. Het merendeel van de communicatie gaat via laptops, mobiele telefoons, walkietalkies. In de openbare ruimte bepalen koptelefoons het gezicht. In auto’s, metro’s en vliegtuigen zoeven mensen langs elkaar heen. Zien ze elkaar in al die drukte nog wel staan?

Bird People is een stevig in de realiteit geworteld, poëtisch pleidooi voor het verruimen van blikvelden; het vinden van vrijheid. Met een bijzondere rol voor een mus: een alledaags, veelvoorkomend vogeltje dat al te makkelijk over het hoofd wordt gezien. En voor de sigaret: belangrijke bron van ‘live’ contact tussen mensen.

Het is de vierde speelfilm van de Franse filmmaakster Pascale Ferran, die hier het meest bekend is om haar zinnelijke portret van Lady Chatterley uit 2006. Ook deze film gaat weer over het ontsnappen aan conventies, waarvoor Ferran dapper de strijd aanbond met een grote ‘no go’ uit het handboek filmmaken: begin nooit aan scènes met dieren. Dat special effects tot een minimum beperkt bleven is een prestatie van formaat, met dank aan een tiental dierendresseurs die op de aftiteling staan vermeld.

De sequenties waarin de mus de kijker leidt, geven de film enerzijds een ongebruikelijke brille; anderzijds getuigen ze soms van een naïviteit waar de tuttigheid van afdruipt. Knap is hoe de acteurs tegen hun mobieltjes aan acteren ; bij een groot deel van de dialogen is hun tegenspeler niet in dezelfde ruimte . Daar staat weer tegenover dat er nogal wat scènes zijn die doorzeuren, lang nadat hun punt is gemaakt.