Het decor van San Diego in de jaren zeventig wordt ingeruild voor dat van New
York in de jaren tachtig. Daar krijgt Ron Burgundy
(Will Ferrell), na zijn ontslag bij de plaatselijke televisiezender en een
geniale inzinking als presentator in Sea World, een tweede kans in de
journalistiek. Hij wordt gevraagd mee te werken aan de geboorte van de eerste
24-uursnieuwszender. Na zijn moeilijkheden met het vrouwelijke geslacht in het
eerste deel, richt de sociale onhandigheid van Burgundy zich ditmaal op de
gekleurde medemens. Daarnaast moet hij zichzelf ontwikkelen als vaderfiguur en
is er zelfs ruimte voor wat licht maatschappij- en mediakritisch commentaar als
hij per ongeluk het non-nieuws (live achtervolgingen, veel geschreeuw, weinig
informatie) uitvindt.
De film komt wat aarzelend op gang, maar de
strapatsen van Burgundy vinden hun schwung als de zoektocht naar zijn oude
nieuwsmaatjes Brian Fantana (
Paul Rudd), Champ Kind (
David Koechner) en Brick Tamland (
Steve Carell) wordt afgesloten met een ridicule slo-mo van een camperongeluk
. De humor kent onder leiding van Ferrell opnieuw vele vormen: absurditeiten en
flauwigheden, slapstick, platte grappen, volslagen willekeurige opmerkingen en
vooral heel veel improvisatie van de acteurs. Soms slaat dat pijnlijk dood,
meestal is het amusant en regelmatig is het hilarisch.
Grootste
troef is wederom Steve Carell als de onnozelaar Brick Tamland. Ditmaal krijgt de
weerman een vriendinnetje genaamd Chani Lastnamé, een meisje dat Brick evenaart
in stupiditeit en lieflijke charme (subliem neergezet door
Kristen Wiig uit Bridesmaids). Samen beleven ze een haast dadaïstisch
liefdesavontuur dat een eigen film zou verdienen.
Ferrell en
regisseur Adam McKay, die al jaren een hecht duo vormen (Talladega Nights, Step
Brothers, The Other Guys), schreven samen het script en laten natuurlijk een
aantal hitelementen terugkeren. Zo mag Burgundy weer losgaan met zijn jazzfluit
en is een groot deel van de film ingeruimd voor een gevecht waarin ploegen uit
alle windstreken van het nieuws elkaar te lijf gaan. Aan die sequentie is goed
te zien hoe populair Anchorman inmiddels is; grote namen stonden in de rij om
mee te doen en dus flitsen Kirsten Dunst, Jim Carrey, Liam Neeson, Kanye West,
Will Smith en Marion Cotillard in fracties van seconden over het scherm tijdens
de epische slachtpartij.
Anchorman 2: The Legend Continues is
ongestructureerd en schiet alle kanten op, en is daarbij een prettige combinatie
van oud en nieuw in een vertrouwd jasje. Maar bij de baard van Zeus, wat missen
we de potentiële quotes!
'I love lamp.' 'I'm in a glass case of emotion.' 'Loud noises!' Allemaal onvergetelijke teksten uit Anchorman, het onevenwichtige maar uiterst grappige quotefestijn uit 2004. De komedie over een incompetent nieuwsteam groeide in de laatste tien jaar terecht uit tot een cultklassieker. Dit vervolg begeeft zich opnieuw op de grens tussen satire en surrealisme en is even losjes, grappig en aangenaam als zijn voorganger. Helaas ontbreken wel de briljante oneliners.