Altijd al een feministische Iraanse vampierenwestern willen zien? Zo wordt Ana Lily Amirpours in elegant zwart-wit uitgedoste pulpmix van Rebel Without a Cause en Only Lovers Left Alive tenminste verkocht.

A Girl Walks Home Alone at Night is een lekker vet aangezette, deels door VICE geproduceerde popfantasie over een Amerika dat alleen in films bestaat. Amirpour voelt zich duidelijk verwant met regisseur Jim Jarmusch; zoals die doet in Stranger Than Paradise en Permanent Vacation toont ze een achteraf Amerika waar misfits en outsiders het landschap bevolken en voor altijd de blues in hun donder hebben. Bejaarde heroïnejunkies, dealers, hoeren en een Iraanse James Dean zwerven er door verlaten straten, samen met die ene gesluierde, dodelijke vampier die in het fictieve spookstadje Bad City tot diep in de lange nacht teert op de boosaardigen. Alleen al het beeld van die vampier onder haar niqab, 's nachts, stil, aan de overkant van de straat wachtend op haar prooi, maakt Amirpours film de moeite waard.

Maar zoals alle verhalen is dit ook een liefdesverhaal. Het meisje mag dan wel grote hoektanden hebben, ze heeft ook een groot hart. Wie is sterk genoeg om haar te omhelzen? Zelf beseft ze niet eens dat ze op zoek is, ze weet het pas als hij verschijnt. Want plotseling is hij daar. Verkleed dan wel, als vampier toevallig , met een lading xtc achter z'n kiezen. Tuurlijk houdt hij van haar. Of ze samen de volgende dag overleven, wat maakt het uit, vandaag kan alles. Ze stappen in de auto en gaan op z'n Kerouacs on the road.



Het is Iraans, het is noir, het is neorealisme, en ook weer niet. De achteloosheid waarmee de voor Iraanse films verplichte portie maatschappijkritiek wordt geserveerd, doordat er ladingen lichamen in greppels worden gedumpt, is meer komisch dan gemakzuchtig. Amirpour speelt met sferen en stijlen en geeft het allemaal een aanstekelijk ritme met de soundtrack van fusionband Bei Ru, Iraanse underground-rockers Radio Tehran en Kiosk, en de Amerikaanse spaghettiwesternband Federale.

Voor wie twijfelde: er wordt Farsi gesproken, maar de film werd opgenomen in Amerika. Waarover de maakster trouwens niet alleen hosanna zingt, want tegenover de zalige drugsroes van de een zet ze de zelfdestructieve verslaving van de ander. Het leven hier heeft mooie momenten, dat zeker. Maar er is altijd de kans dat iets je in je nek bijt.