Recensie: A Walk In The Woods

Belangrijker dan het reisdoel is namelijk de vraag waar hij van weg loopt. Dat is niet zijn twee decennia jongere, ietwat overbezorgde vrouw, gespeeld door de altijd sterke Emma Thompson. Zij stelt maar één voorwaarde, en dat is dat Bryson een reisgenoot meeneemt. Die blijkt nog niet zo simpel te vinden. De enige die mee wil, is Stephen Katz (Nick Nolte) – een uit het oog verloren jeugdvriend met een titanium knie, die zich ook voor het een en ander uit de voeten blijkt te maken.

Epische voettochten vormen een stabiel subgenre van de roadmovie, dat zich bij uitstek leent voor bespiegelingen over de persoonlijke levensloop en te overwinnen hindernissen. Witherspoon maakte eerder dit jaar al een louterende tocht door het Westen van de VS in Wild; Mia Wasikowska ging haar voor door de Australische woestijn in Tracks (2013). Na zijn ‘natte’ tour in All is Lost (2013), waarin hij moest zien te overleven op volle zee, werpt Redford zich nu op de ‘vaste’ variant in A Walk in The Woods. Dat is – net als die andere wandelavonturen – een verfilming van een boek over een waargebeurde tocht.

Jammer genoeg voltrekt deze voettocht zich zowel letterlijk als figuurlijk langs gebaande paden. Blaren zijn het enige cliché dat – gelukkig maar - wordt vermeden. Dat de mannen elkaars tegenpolen zijn wordt te weinig uitgebuit. Bryson presenteert zich vanaf de start als een einzelgänger die liever niet met andere mensen praat. Dat maakt hij waar door vaak amper op zijn tegenspeler te reageren.

Problemen en ontmoetingen onderweg worden clownesk uitgespeeld, bijfiguren zijn typetjes, weetjes over bodemlagen en Amerikaanse kastanjes zijn gratuit. De reis levert weinig verrassingen op, is als klucht te onlollig en trekt voor de hand liggende conclusies. Het spannendst is nog wel of de rood aanlopende Nolte genoeg lucht vindt om de volgende regel tekst over zijn gierende stembanden te persen. Het wonderschone landschap steelt in de adempauzes uiteindelijk de show.