Met Project X leverde videoclipregisseur Nima Nourizadeh een spetterend debuut af waarin de tijdgeest zo goed werd getroffen dat de film uitgroeide tot een cultklassieker voor de generatie die daarin de hoofdrol speelde. Met een bizarre mix van stonerkomedie, spionagethriller en relatiedrama volgt hij zijn succes nu op.

Nourizadeh probeert een aantal verschillende stijlen samen te brengen. American Ultra begint als een komedie die zo uit de stal van Judd Apatow had kunnen komen, over de slungelige Mike ( Jesse Eisenberg) die bij een uitgestorven supermarkt in een uitgestorven dorp werkt. Mike rookt de hele dag wiet en krabbelt wat in een schetsboek over zijn alter ego Apollo Ape. Bij elke poging het dorp uit te komen krijgt hij paniekaanvallen, tot grote frustratie van zijn vriendinnetje Phoebe ( Kristen Stewart).

Na een vermakelijke intro van zo'n vijftien minuten verandert de film plots in een gelikte spionagethriller, als blijkt dat Mike zonder het te weten het mislukte product van een geheim CIA-project is. De overijverige agent Yates (Topher Grace) ziet dat graag in de doofpot verdwijnen en stuurt een groep moordenaars op hem af. Met wat fijne actiescènes, waarbij de gedrogeerde staat van Mike en zijn ontwaakte moordinstincten tot grappige situaties leiden, schiet het tempo van de film omhoog.


Als Nourizadeh vervolgens ook nog dramatisch wil inzoomen op de relatie tussen Mike en Phoebe, haalt dat alle vaart uit de actie. De gesprekken tussen de twee slepen zich voort en vormen – net als de actie- en komediescènes – kleine, individuele eilandjes. Zo rond de helft begint de film zo te zwalken dat het realisme en de karikaturen elkaar gaan bijten – het ene moment kijk je naar geloofwaardige overpeinzingen over vertrouwen binnen een relatie, het volgende blaast een maniakaal lachende huurmoordenaar (Walton Goggins) een half dorp op.

Nourizadeh lijkt het niet aan te durven voor één specifieke stijl te gaan en levert daardoor een reeks uiteenlopende korte films af, die los van elkaar wel te pruimen zijn maar samen nooit een geheel vormen. Met flitsende montagesequenties doet hij nog een poging wat visuele eenheid aan te brengen, maar dat is te weinig. American Ultra begint met leuke ideetjes en eindigt als een rommelig zootje.