Want inderdaad: als Winehouse op het hoogtepunt van haar carrière door diverse vrienden wordt aangespoord om af te kicken van de drank en drugs, heeft ze daar helemaal geen zin in, en dat vindt haar vader – die deel uitmaakt van haar management – wel best. Als ze erover zingt klinkt het stoer, maar in werkelijkheid is het enkel treurig.
En die verslaving is nog maar één van de schrijnende issues die regisseur Asif Kapadia behandelt in de documentaire; zo raakt Amy ook verstrikt in een gedoemde liefdesaffaire, wordt ze gestalkt door de tabloids en alom geridiculiseerd om haar openbare dronkenmansacties.
Gelukkig komen Amy’s talent en charisma ook aan bod – vooral in de eerste helft van de film, wanneer haar ster nog rijzende is, maar toch. Kapadia en zijn team hebben veel research gepleegd en mooie, exclusieve beelden uit allerlei archieven opgedoken. Tot de hoogtepunten behoren een eerste auditie voor een groep platenbonzen, vol jeugdige bravoure, en een ontwapenende ontmoeting met haar held Tony Bennett.
'They tried to make me go to rehab, but I said, "No, no, no!" (...) I ain't got the time, and if my daddy thinks I'm fine...' De songteksten van soulzangeres Amy Winehouse (1983-2011) waren altijd al akelig persoonlijk, maar in de context van haar leven, zoals geschetst in de documentaire Amy, worden ze helemaal pijnlijk.
Still uit Amy
De film werd geïnitieerd door Winehouse’ platenmaatschappij Universal, die Asif Kapadia vroeg een beeld van de zangeres te schetsen zoals hij dat eerder deed van de beroemde autocoureur Ayrton Senna, in de succesvolle docu Senna. Dat wil zeggen : aan de hand van archiefbeelden, homevideo’s en interviews met betrokkenen, die je wel hoort maar niet ziet vertellen. Dankzij Kapadia’s puike reputatie wisten de makers alle relevante insiders voor interviews te strikken, inclusief Amy’s ouders en ex-echtgenoot Blake Fielder-Civil.
Dat vooral die laatste partijen niet te spreken waren over het eindresultaat, is wel voorstelbaar. Vooral pa Winehouse, die aanvankelijk dreigde de makers voor de rechter te slepen, komt er niet al te best van af. Hij heeft inmiddels aangekondigd het beeld recht te gaan trekken met een eigen film over zijn dochter.
Heeft Mitch Winehouse een punt, wordt hij eenzijdig belicht? Besteedt de docu te veel aandacht aan de negatieve aspecten van Winehouse’ carrière en te weinig aan de positieve? Is het bovendien verdedigbaar dat Kapadia zo veel paparazzibeelden gebruikt; verandert de lading van zulk gewraakt materiaal vanzelf als de context verandert?
Daar valt allemaal over te twisten. Vast staat wel dat Amy een zeer vakkundig vertelde film is; meeslepend voor de geïnteresseerde leek, onmisbaar voor fans.