Tim Burton (Dark Shadows, Frankenweenie) groeide op met de kunst van Margaret Keane aan de muren van het ouderlijk huis. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat hij een fascinatie ontwikkelde voor het kitscherige werk, dat bevolkt wordt door trieste kindjes met spookachtig grote ogen.

Een fascinatie die zijn sporen lijkt te hebben nagelaten in de wonderlijke werelden van zijn films. De eigenzinnige regisseur laat het fantastische nu echter even voor wat het is en ontfermt zich over de ware geschiedenis van de schilderes.

Margaret (Amy Adams) vlucht uit een gewelddadige relatie en ontmoet Walter (Christoph Waltz).Tot rust gekomen en gevoed door zijn liefde , ontwikkelt ze zich als kunstenaar. Tot door een samenloop van omstandigheden de indruk ontstaat dat Walter de schilder is van haar steeds populairder wordende werk, en hij zich ontpopt als onderdrukker en profiteur.

Terwijl Margaret binnen opgesloten zit in een atelier, is Walter aan het paraderen in het kunstwereldje. Met een kien zakelijk inzicht weet hij vervolgens een imperium op te bouwen rondom de schilderijen van zijn vrouw. Pas jaren later besluit Margaret, dan inmiddels weg bij Walter, alles op te biechten en te vechten voor de erkenning voor haar werk.
 
Burton werkte samen met scenarioschrijvers Scott Alexander en Larry Karaszewski, met wie hij eerder de klassieker Ed Wood maakte. Big Eyes zal die status niet behalen. Het verhaal over bedrog, onderdrukking en ontluikend feminisme had een prachtige karakterschets op kunnen leveren, die zich bovendien perfect zou lenen voor een exploratie van de grenzen tussen kunst, kitsch en commercie. Helaas wordt de geschiedenis hier teruggebracht tot een oppervlakkig verhaaltje vol cartooneske componenten.

Burton citeert aan het begin van de film Warhol en mengt zich verder niet in enige discussie over kunst. Ook laat hij het na om dieper in te gaan op de psyche van Margaret. Want waaróm schildert ze steeds dezelfde kindertjes met spookachtig grote ogen? Wat voor trauma of andere inspiratiebron vormt hiervoor de basis?

Er komt geen antwoord op, en dus heeft Amy Adams ook weinig materiaal om mee te spelen. Ze leent haar uiterlijk aan het personage, met blonde pruik, maar krijgt amper mogelijkheden om Margaret te voorzien van een innerlijk. Van onderkoelde onderdrukking speelt Adams zich naar onderkoelde bevrijding. Het spel van Waltz steekt daar schril bij af. Als een op hol geslagen tekenfilmfiguur, met grote gebaren en een groteske grijns, lijkt hij per ongeluk uit een andere Burton-film te zijn weggelopen.

Dat Big Eyes desondanks een van de interessantere films is die Burton de laatste jaren maakte, zegt meer over de rest dan over dit waargebeurde drama.