Verder is er vooral veel bij het oude gebleven in Kenneth Branaghs Cinderella – na Alice in Wonderland (2010) en Maleficent alweer de derde live-action remake van een Disney-animatiefilm (aan The Jungle Book, Beauty and the Beast en Dumbo wordt gewerkt). Ella wordt gespeeld door de jonge Britse Downton Abbey- ster Lily James; een charmante verschijning met blonde engelenlokken, een lichtblauwe jurk met een adembenemend decolleté en een onmenselijke wespentaille (die voor de nodige commotie zorgde op internet) en het vermogen om met dieren te communiceren. 'Wees moedig en vriendelijk,' heeft haar lieve moeder Ella geleerd.
Nadat haar moeder stierf is Ella's vader, een koopman met een
paleis, hertrouwd met een beeldschone, berekenende weduwe met twee eigen
dochters. Als vader tijdens een van zijn vele reizen komt te overlijden, is Ella
overgeleverd aan de grillen van dit boosaardige drietal.
Ella laat
het zich allemaal welgevallen. Ze boent en slooft en is beangstigend lijdzaam;
scenarist Chris Weitz heeft werkelijk geen enkele poging ondernomen om de
verwaarloosde, in- en ingoede Ella iets van een jonge, geëmancipeerde vrouw uit
de 21ste eeuw mee te geven. Na 105 minuten wordt ze zonder dat ze er iets voor
hoeft te doen uit haar lijden verlost door Prince Charming (Richard Madden,
vooral bekend uit Game of Thrones), een vriendelijke hunk die – nóg een noviteit
– één donkere ridder aan zijn zijde heeft (Nonso Anozie).
Dat
Cinderella toch goed te genieten is, komt door het zwierige camerawerk, de
geinige computeranimaties (onder meer van sprekende muizen en een pompoen die in
een koets verandert), en vooral door de betoverende kostuums (Philips leverde
de ledlampjes die zijn geweven in de jurk van de toverfee) en dito art direction
(op de aftiteling worden het Frans Hals Museum en het Rijksmuseum Amsterdam
bedankt); de film is werkelijk een feest voor het oog.
Ella's door
en door verwende stiefzussen Drizella en Anastasia lijken met hun jurken in
zuurstokkleuren uit Tim Burtons Alice in Wonderland te zijn weggelopen, Helena
Bonham Carter is op dreef als de cynische, onhandige toverfee, maar het
allerleukste is Cate Blanchett als de vileine golddigger Lady Tremaine, die haar
toekomst en die van haar vervelende dochters wenst veilig te stellen.
In de Nederlands nagesynchroniseerde versie heeft de boze stiefmoeder de stem
van Sanne de Wallis de Vries; modeontwerpster Olcay Gulsen is in een bijrol te
horen als prinses Chelina van Saragossa. Die samenwerking gaat overigens verder
: op haar SuperTrash Girls-label heeft Gulsen in samenwerking met Disney een
limited Cinderella-collectie gelanceerd, met jurken, tutu's en bedrukte T-shirts
(met teksten als 'Waiting for my Prince' en 'Has anyone seen my glass slipper
?') voor meisjes van 6 tot 14 jaar…