Veertig jaar te laat krijgt de schatrijke maar uitgebluste liedjeszanger Danny Collins een brief van John Lennon. Die schreef ooit vanuit zijn hotelbed in het Hilton dat Danny als jonge singer-songwriter z'n kunst niet moest verkwanselen. Maar dat is precies wat Danny deed. Net als debuterend regisseur Dan Fogelman hier doet.

 Geïnspireerd door die brief besluit Danny Collins – a.k.a. Al Pacino, want de ene ster is hier nauwelijks van de andere te onderscheiden – zijn leven om te gooien. Omdat hij al dertig jaar op hetzelfde repertoire teert, wat hij opvoert voor hetzelfde armenzwaaiende publiek op leeftijd, wil hij eindelijk weer nieuwe liedjes componeren. Net als Lennon deed. En net als Lennon checkt Collins voor onbepaalde tijd in bij een Hiltonhotel. Niet in Amsterdam, zoals Lennon, maar ergens in New Jersey. Reden: zo kan Collins contact leggen met de zoon en kleindochter die hij nooit gezien heeft. 
 
Maar die zoon wil hem niet zien, want die denkt dat Collins zijn inmiddels overleden moeder heeft laten stikken. Om dat obstakel te overwinnen, bedacht regisseur Fogelman zo'n volstrekt cynische oplossing dat meteen de hele film geruïneerd is. De kleindochter gaf hij ADHD en de zoon een vorm van leukemie. Wat die zoon natuurlijk nog niet aan zijn vrouw heeft verteld, want dan is daar ook weer makkelijk drama uit te halen. En geld heeft ie trouwens ook niet. Dat is mooi, want dat heeft Danny Collins lekker wel, dus zo kan hij zich fijn een weg naar binnen kopen bij het gezin. De bal kon niet dichter voor open doel liggen. 



Een betere filmmaker zou die ziektes achterwege hebben gelaten en de inkomensverschillen niet zo groot hebben gemaakt. Dan was de vraag hoe vader en zoon bij elkaar komen interessant geworden. Nu kijk je vanaf de eerste scène naar een voldongen feit. Naar een slecht sprookje vermomd als slecht drama. Een sprookje waarin Danny Collins, de prins, het arme gezin komt wakker kussen. Of uit haar toren komt bevrijden. (Regisseur Fogelman schreef eerder diverse scenario's voor Disney, waaronder Rapunzel, misschien zat hij daar nog met z'n gedachten).
 
Natuurlijk geeft Collins aan het eind zijn Mercedes AMG weg aan de puberende portier van het Hiltonhotel. Omdat hij in een vrijgevige bui is. Ook iets wat je al van ver ziet aankomen. Zoals zo ongeveer alles hier. Misschien had Fogelman veertig jaar geleden ook een brief van John Lennon moeten krijgen.