‘Bijna stierven we allebei op dezelfde dag als mama,’ zegt de net gescheiden Antoine met een kien gevoel voor drama tegen zijn zus Agathe. Samen overleefden ze zojuist een auto-ongeluk als gevolg van een kibbelpartij op de terugweg van het eiland waar ze als kind vakanties doorbrachten. Ze waren daar om de ontijdige dood van hun moeder Clarisse, dertig jaar geleden, te herdenken. Antoine was toen tien, zijn zusje vijf.

Antoine heeft de dood van zijn moeder nooit kunnen verwerken, vanwege het taboe dat erop rust in de familie. Aangemoedigd door zijn psycholoog, en door herinneringen tijdens het bezoek aan het eiland, gaat hij op zoek naar de ware toedracht.

In het Franse drama Die laatste zomer (originele titel: Boomerang) wordt een familiegeheim rond een overleden persoon ontrafeld met behulp van een kleinood, schakelend tussen heden en verleden. Daarmee wordt hetzelfde stramien gevolgd als in bestseller/arthousehit Haar Naam was Sarah van auteur Tatiana de Rosnay, waarvan dit dan ook de opvolger is. Deze boekverfilming, door een andere regisseur en zonder internationale ster als Kristin Scott Thomas aan boord, is heel wat bescheidener van opzet dan z’n populaire voorganger. Flashbacks zijn tot een minimum beperkt.



De kleinschalige elegantie van de productie legt het echter af tegen de gekunstelde opzet ervan. Hoofdpersoon Antoine is een gesloten jongen die oesters opent (hint, hint), zijn vader wel heel nadrukkelijk een autoritaire botterik, en zus Agathe (in het boek Mélanie) ontkent categorisch Antoine’s vermoedens omdat ook zij het verleden liever laat rusten. En het is ‘toevallig’ een thanatalogiste – gespecialiseerd in alles wat met dood en rouw te maken heeft – die Antoine bijstaat in zijn uur van nood. Ongeveer net zo toevallig als het ( door de makers bedachte) ongeluk op moeders sterfdag. Zo zijn er meer als opzichtige verkeersborden geplaatste hints die de blik van de kijker moeten sturen.

Toch zijn er ook dramatische momenten die mooi worden uitgespeeld. Waarachtig ogen vooral de familiaire confrontaties waarbij vader zijn volwassen zoon badinerend toespreekt of waarbij de familie als gesloten bolwerk Antoine afserveert als getroubleerde ziel. Maar daartussen kabbelt het drama ofwel bloedeloos, ofwel te nadrukkelijk voort, uitmondend in een slepend melodrama.